WK wielrennen Zürich 2024 – Voorbeschouwing

Alle ogen zijn deze week gericht op de wereldkampioenschappen op de weg, die voor de vierde keer in de historie in Zürich worden gehouden. Voor Zwitserland is het al de elfde maal dat de strijd om de regenboogtrui binnen zijn landsgrenzen wordt betwist, maar het had net zo goed de twaalfde keer kunnen zijn als vanwege Covid-19 niet was uitgeweken van Aigle naar het Italiaanse Imola in 2020.

Terug naar Zürich, waar tot en met 2006 de klassieker Kampioenschap van Zürich werd gehouden. Züri Metzgete, zoals de wedstrijd ook wel heette en wat in het Zwitser-Duits zoiets betekent als Zürich slachting, had een mooie erelijst. Met Heiri Suter, de eerste renner die in een jaar zowel de Ronde van Vlaanderen als Parijs-Roubaix op zijn naam schreef, als recordwinnaar.

Ook klassiekerspecialisten als Paolo Bettini, Francesco Moser, Roger De Vlaeminck, Giuseppe Saronni en Johan Museeuw hebben de koers op hun palmares staan. Vier keer kreeg de wedstrijd een Nederlandse winnaar met Jan Janssen, Adrie van der Poel, Johan van der Velde en Steven Rooks. Samuel Sánchez won in 2006 de koers, die daarna door financiële problemen van de kalender verdween.

Libero Ferrario

Voor de vierde keer in de geschiedenis is Zürich het decor voor de WK-strijd; voor de eerste keer was dat het geval in 1923, al bestond het wereldkampioenschap op de weg toen nog slechts uit een wedstrijd voor amateurs. De koers werd gewonnen door een pas 22-jarige Italiaan, Libero Ferrario, die zijn thuisland daarmee de eerste WK-titel op de weg bezorgde. Later volgden verschillende bekende landgenoten meer dan eens zijn voorbeeld.

Libero stond bekend als een dappere kerel en in een van de heldendaden die over hem werden verteld, overmeesterde hij met zijn blote handen een wilde os die voor paniek zorgde in zijn woonplaats Parabiago in de regio Lombardije. Hij was toen pas 17 jaar oud. Een jaar na zijn wereldtitel stond hij opnieuw aan de start van het WK en werd hij in Parijs vierde. Ook op het palmares van de Italiaanse klassiekers Coppa Bernocchi en Tre Valli Varesine komt zijn naam voorbij. Oud werd hij niet, want op slechts 28-jarige leeftijd stierf hij aan tuberculose.

Lang wachten

Zes jaar later, in 1929, waren de wereldkampioenschappen – het WK had ondertussen naast een wedstrijd voor amateurs ook een profkoers gekregen – opnieuw in Zürich. De Belg Georges Ronsse verdedigde destijds met succes zijn titel, terwijl de Italiaan Pierino Bertolazzo zegevierde bij de amateurs. In 1946 keerden de WK terug naar Zürich en zorgde Hans Knecht voor een Zwitserse overwinning bij de profs. De Fransman Henri Aubry won de titel bij de amateurs. Sindsdien was het WK te gast in Lugano in 1953 en 1996, in Bern (in 1961), in Mendrisio (in 1971 en 2009) en in Altenrhein (in 1983), maar duurde het tot en met 2024 vooraleer Zürich zich weer een keer kon opmaken voor de wereldkampioenschappen.

De eliterenners krijgen met een zwaar parcours te maken, met maar liefst 4470 meter hoogteverschil. Daarmee scoort het wereldkampioenschap van 2024 een stuk hoger dan het WK van vorig jaar in Schotland (3385 meter hoogteverschil). De 273,9 kilometer lange wedstrijd gaat van start in Winterthur, waarna de renners eerst een los rond deze plaats rijden. Daarna gaat de koers verder op het stadscircuit rond Zürich, dat zeven keer op het menu staat. De scherprechters op deze ronde zijn de beklimming van de Zürichbergstrasse (1,1 km aan 8% met 500m aan 12%, max. 15%) en, na een afdaling van nog geen 1,5 kilometer, de beklimming van de Witikon (2,3 km aan 5,7%, max. 9%).

Afpakken

Met dit gegeven is het parcours op het lijf geschreven van Tadej Pogačar. Zijn oogst dit jaar is weer waanzinnig: eindwinst in de Tour de France en de Giro d’Italia, eerste in Luik-Bastenaken-Luik, winnaar van zes etappes in de Tour, en zo kunnen we nog wel even doorgaan. Onlangs nog won hij de Grand Prix de Montréal na een solo van 23 kilometer; het parcours in Canada was enigszins vergelijkbaar met het WK-parcours. De Sloveense alleskunner was na zijn eindzege in de Tour al strijdvaardig: “De regenboogtrui staat Mathieu van der Poel geweldig, maar ik wil die dit jaar afpakken.”

Van der Poel zou zichzelf maar wat graag opvolgen als wereldkampioen, maar hij lijkt een superdag nodig te hebben. Reken maar dat ook Remco Evenepoel en Primož Roglič hun zinnen op dit WK hebben gezet. Daarmee hebben we vier man van De Grote Zes gehad; de andere twee zijn er niet bij. Wout van Aert staat na zijn val in de Vuelta geblesseerd aan de kant. Jonas Vingegaard heeft al een punt achter zijn seizoen gezet.

Behalve op Evenepoel kunnen de Belgen ook rekenen op Maxim Van Gils. Ook Spanje heeft meerdere ijzers in het vuur met Pello Bilbao en Juan Ayuso. De Zwitsers willen zich in eigen huis ongetwijfeld laten zien en we verwachten dan ook veel van Marc Hirschi en Mauro Schmid. De Verenigde Staten komen met een interessante selectie naar Zürich, met Matteo Jorgenson als voornaamste kanshebber voor de podiumplaatsen.

Evenepoel en Van der Poel wonnen het WK al eens, en dat geldt voor nog drie renners aan de start. Julian Alaphilippe is een van de speerpunten bij de Fransen. Of voor Mads Pedersen het parcours in Zwitserland te zwaar is, moet blijken. De Deen heeft bewezen dat hij meer is dan alleen een sprinter. Voor Rui Costa beginnen de jaren te tellen, maar de Portugees mag altijd verrassen.

Andere interessante namen op de startlijst zijn Michael Matthews, Michael Woods, Biniam Girmay, Stephen Williams, Thomas Pidcock, Adam en Simon Yates, en Ben Healy. En wie mogen we verwachten bij de Italianen? Een ding is zeker: het belooft een boeiend WK te worden met een grote favoriet voor de overwinning en een hele rits kanshebbers voor het podium.