De Bezemwagen: sprinten en groeien in de Tour de Langkawi

Als er één deelname tot hoge verwachtingen leidt in de Tour de Langkawi dit jaar, dan is het wel die van Andrea Guardini. Na wat omzwervingen in de World Tour is de Italiaanse sprinter weer terug in de procontinentale tour. Het niveau waar een sprinter de koning van een grote ronde kan zijn. In Langkawi wist immers maar liefst 22 etappes te grijpen, tegenover bijvoorbeeld slechts één in zijn eigen Giro d’Italia. Wat zegt dat over de status van deze wedstrijd in het moderne wielrennen?

Schrijf u in voor de Bezemwagen

Iedere week de Bezemwagen direct in uw inbox ontvangen? Dat kan! Schrijf u nu in en krijg de Bezemwagen elke vrijdagmiddag rond 12.00 in uw mailbox! In de nieuwsbrief vindt u niet alleen het belangrijkste nieuws van de afgelopen week verzameld, maar ook iedere week een opinieartikel over komende koersen. Bovendien is er ruimte vooe een exclusief rennersprofiel, speciaal voor de Bezemwagen. Daarnaast zal de brief regelmatig leuke acties en extra’s bevatten.
Inschrijven voor de Bezemwagen:
[mc4wp_form id=”53747″]

Want een grote ronde, dat is de Tour de Langkawi op zijn eigen niveau wel degelijk. Het is misschien ook wel om die reden dat het verkrijgen van World Tour-status hier veel minder wordt geambieerd dan door veel andere organisaties. De wedstrijd heeft immers zijn eigen gezicht ontwikkeld. Deels door ongelukkige omstandigheden, de gedroomde bergetappe moet jaar na jaar worden geschrapt uit het etappeschema. Deels door het tijdsbeeld. Wat inmiddels in Langkawi zeer gewoon is, kan weleens meer en meer gebruikelijk gaan worden voor alle rondes. 

Inhoud kweken

De echte grote namen mogen dan ontbreken in deze editie van de Tour de Langkawi, maar de organisatie gaat er prat op dat dit juist iets zegt over de moeilijkheidsgraad. Met Astana en Dimension Data aan het vertrek zal het er alle andere teams veel aan gelegen zijn om te laten zien dat World Tour-status eigenlijk niets zegt wanneer het de moeilijkere koersen op het op-één-na hoogste niveau betreft. Zeker de teams die net onder het hoogste niveau actief zijn, zoals bijvoorbeeld Guardini’s Bardiani-CSF, Manzano Postobon en Willier-Triestina, zien Langkawi al jaren als hun paradepaardje op rondegebied. Daar waar zij de grote broeders eens een lesje kunnen leren.

Bovendien geeft Langkawi deze renners een kans die anderen steeds vaker kunstmatig in het emiraten-drieluik van februari grijpen. Acht etappes in een redelijk competitief peloton in de benen hebben doet wonderen voor de inhoud en hardheid voor de rest van het seizoen. Zeker ook omdat slechts één etappe net boven de honderd kilometer gaat, terwijl er juist twee de tweehonderdkilometergrens ruimschoots slechten. Veel renners ervaren de supercompensatie die hierna optreedt als zeer positief voor prestaties later in het wielerjaar. Vraag het een ruime selectie aan renners in het hedendaagse peloton en er zullen er voldoende antwoorden dat zij ook wel graag in Maleisië aan de start hadden gestaan deze week.

Sprinten als speerpunt

Voor andere renners ligt hier juist een hoofddoel van het seizoen. De sprint staat juist in de grote rondes op het hoogste niveau flink onder druk. De beperkte mate van vermaak die hedendaagse sprintetappes met zich meebrengen doet zelfs de grootste liefhebbers grotendeels afhaken. Slechts de opbouw naar de sprint, pakweg de laatste tien kilometer, wordt nog meegepakt. Tegelijkertijd is het ook zo dat de moeilijkheidsgraad en de aanslag die een hedendaagse grote ronde op het lichaam van de renners pleegt onderwerp van discussie is. De renners moeten worden ontzien, maar te veel sprints, daar wil liever niemand aan denken. In Maleisië kijkt men daar anders naar.

De gedroomde bergetappe naar Geting Highlands moet in 2018 voor het vierde jaar op rij uit het etappeschema worden gelaten. Wat overblijft is een kans voor relatief rappe mannen die ook aardig door het laag- en middengebergte kunnen snijden. Deze kentering is ook duidelijk zichtbaar in de verandering in het type renner dat de eindzege opeist. Waar dat tot midden jaren ’00 renners met klimmersbenen als Tom Danielson, Anthony Charteau, José Serpa, José Rujano en Julián Arredondo de eindzege grepen, daar is het de laatste jaren de beurt aan Yousef Reguigui, Reinhardt Janse van Rensburg en Ryan Gibbons. Het maakt de wedstrijd ongewild heel modern en mogelijk zelfs een hoeksteen voor de toekomstige kalender. Of men WT-status nu wenst of niet.