De Bezemwagen: Wat kan Guillaume Martin?

Met zijn etappezege en eindoverwinning in de Ronde van Toscane zette Guillaume Martin de kroon op een zeer verdienstelijk jaar 2017. Martin is 24 en zal zich langzaam maar zeker van zijn beste kant moeten gaan laten zien in het wielerpeloton. Zijn steeds betere uitslagen scheppen immers verwachtingen. Ook bij hemzelf, na zijn zege kraaide hij direct uit niet te kunnen wachten tot de Giro dell’Emilia van komende zaterdag. Kan hij daaraan voldoen? Wat zijn sterke kanten? Waarin is hij wat minder bedreven? Kortom, wat kan Guillaume Martin?

Giovanni Visconti, Mattia Cattaneo, Anthony Delaplace, Vincenzo Nibali en Egan Bernal, dat is geen slecht lijstje om tussen te staan. Helemaal niet wanneer jouw naam bovenaan prijkt. Het overkwam Guillaume Martin afgelopen week toen hij in de tweede etappe de Giro Della Toscana naar zich toe trok. De tien seconden die hij op de streep overhield waren precies genoeg om voor de tweede maal in 2017 een eindzege in een etappekoers aan zijn palmares toe te voegen. Het paste bovendien perfect in zijn topmaand september waarin hij in negen koersdagen slechts eenmaal buiten de top 25 viel en maar liefst vijfmaal bij de eerste tien reed.

Back to back

Zijn eerste eindoverwinning in een etappekoers kwam namelijk vier dagen eerder al op gelijke wijze tot stand. In zijn thuisland Frankrijk was Martin de sterkste in de op de kalender teruggekeerde Tour du Gévaudan Languedoc-Roussillon. Ook deze tweedaagse voerde van begin tot eind door de bergen en ook hier wist hij in één etappe de favorieten voor te blijven en in de andere moeiteloos te consolideren tussen de favorieten. Zijn back to back overwinningen hebben dan ook veel losgemaakt, waarbij vooral de vraag wat de man die werd geboren in Parijs dan allemaal nog meer kan veel wordt gesteld.

Dat Martin vooral klimmersbenen heeft was al eerder duidelijk. Hij liet het bijvoorbeeld zien in de touretappe naar Station des Rousses in juli en deed dat ook al in exact dezelfde rit in de Tour de Jura een maand eerder, met een derde plek in de touretappe en een tweede plek in de Jurakoers. In 2016 gebruikte hij de maand juli om als eerstejaars prof in de Österreich Rundfahrt tweede in het eindklassement te worden. Dat deed hij door in de bergetappes 3, 4 en 5 driemaal op rij in de top vijf te eindigen en vervolgens zesde te worden op de slotklim in etappe 7. Martin werd bovendien dit jaar 23e in zijn eerste Tour de France.

Zwakke punt

Die betreffende Tour de France is dan ook wel zeer belangrijk voor Martin geweest. Zelf zei hij er na afloop van de gewonnen tweede etappe in Toscane over dat het hem een stuk sterker heeft gemaakt in de tweede seizoenshelft. Vanaf zijn overwinning in de vierde rit in de Tour du Limousin heeft hij daar bovendien de kunst van het winnen aan weten toe te voegen, zo stelt hij. Dat smaakt naar meer en hij heeft dan ook grootse plannen voor de komende tijd.

Om Martin daardoor direct te bestempelen als een man voor de grote rondes is echter niet geheel eerlijk en terecht. Het zwakke punt van Martin, zoals ook voor veel andere renners van dit type geldt, is namelijk de tijdrit. Zijn beste resultaat sinds hij zich in 2016 in het profpeloton aansloot is een vierenveertigste plek in een tijdrit over 15 kilometer in de Tour of Britain van dat jaar. In al zijn verdere races tegen de klok moest hij genoegen nemen met een plek in de onderste helft van het dagresultaat, variërend van 84 tot en met 167.

Dit geeft dan ook direct aan waar zijn toekomst in ieder geval niet ligt. Zoals bijvoorbeeld ook voor zijn landgenoot en vergelijkbaar type Romain Bardet geldt, zal een grote ronde winnen een zeer lastig verhaal worden. Zelfs in een ronde zoals de Tour de France van 2017, waarin het aantal tijdritkilometers tot een minimum beperkt werd en er zelfs een korte klim in werd gelegd om de echte tijdrijders iets te benadelen, zal Martin nog altijd flinke verliezen lijden. De kans dat hij dit ooit wel onder de knie krijgt lijkt gezien zijn huidige palmares niet heel erg groot. Goede klassementen rijden hoeft geen probleem te zijn als hij zich blijft ontwikkelen, maar om te winnen is meer allrounderschap nodig.

Heuvels

De uitslagen die Martin in de afgelopen maanden reed doen daarom vermoeden dat hij in de komende jaren eerder een echte klassementsrenner voor de kortere etappekoersen kan worden, vergelijkbaar met types als Richie Porte en Rui Costa. Ook deze renners hebben zich tot op heden vooral van hun beste kant laten zien in de korte rittenkoersen. Bovendien is er een flink aantal rittenkoersen op World-Tourniveau waarin de tijdrit geen enkele rol meer speelt. Denk aan de Tour Down Under, de Abu Dhabi Tour, de Ronde van Catalonië en de Ronde van Polen. Mocht Martin naar een WT-team overstappen of met zijn huidige ploeg Wanty-Groupe Gobert worden uitgenodigd, dan kan zijn naam onder aarzeling met potlood bij de kanshebbers worden ingevuld.

Wie wat verder kijkt ziet echter misschien wel iets anders in zijn toekomst. Er zijn een aantal aanwijzingen dat Martin misschien wel beter met een andere renner uit het huidge peloton die verschillende van deze korte rittenkoersen naar zijn hand wist te zetten te vergelijken is. Het gaat dan over Dan Martin, die opvallend genoeg ook naamgenoot is. De Ierse Martin heeft inmmidels weliswaar een flinke erelijst opgebouwd die uit meer bestaat dan rondjes in Toscane en rondom Mende met uitsluitend een Procontinental-deelnemersveld. Op zijn vierentwintigste stond hij echter ongeveer op hetzelfde punt. In zijn eerste volle profjaar won hij zijn eerste etappekoers in de Route du Sud. Inmiddels staan echter bekers van klassiekers en rondes van een heel ander niveau in zijn prijzenkast.

Guillaume Martin is net als Dan Martin niet direct het type ronderenner dat zijn etappekoersen wint door zuinig te koersen. Juist het pakken van kansen brengt hem in de leidende positie. In Toscane liet hij zich bijvoorbeeld op de slotklim lanceren door Enrico Gasparotto. Toen hij zag dat medevluchter Visconti naar adem hapte voelde hij aan dat het moment daar was om er nog een versnelling uit te gooien. Meerdere keren kunnen versnellen op een berg is een krachtig wapen voor veelwinnaars gebleken door de wielergeschiedenis heen. Een wapen dat bovendien niet alleen werkt in etappekoersen. Juist daar begint de overeenkomst tussen de beide Martins steek te houden. Nog los van het feit dat ze een vergelijkbaar postuur hebben.

Toekomst

Het is diezelfde koerstactiek die de man uit Normandië in recente jaren ook successen bracht in koersen die niet direct in het hooggebergte, maar juist in heuvelachtig gebied afspeelden. Voor zijn dubbelslag in de twee tweedaagse koersen pakte hij bijvoorbeeld de etappezege in de vierde rit van de Tour du Limousin over een flink Waals parcours richting Limoges. Als espoir won hij ook Luik-Bastenaken-Luik en een moeilijke etappe in de Tour de l’Avenir op deze wijze. Het is geen vreemde gedachte om Martin een carrière toe te dichten waarop één van de  koersen als de Waalse Pijl, Ronde van Lombardije, Clasica San Sebastian of Luik-Bastenaken-Luik zal prijken. Misschien is dat er straks zelfs wel meer dan één.

Kijk naar de erelijst van Dan Martin en het zijn precies deze klassiekers en etappewedstrijden die hij naar zijn hand wist te zetten. Hij won in Polen en Catalonië. Hij won ook in Luik en Lombardije. Hij pakte bovendien ook handenvol ereplaatsen in deze wedstrijden en een etappezege in de Tour. Het is niet ondenkbaar dat over tien jaar hetzelfde gezegd kan worden over de ‘nieuwe’ Martin.

Vooralsnog zal zijn eerst volgende doel de Giro dell’Emilia zijn. Deze koers is een goede graadmeter voor het type renner dat zich ook goed staande weet te houden in de klimklassiekers. Op het podium stonden in recente jaren bijvoorbeeld Romain Bardet (tweede), Robert Gesink (tweemaal winnaar), Bauke Mollema (tweede), Rigoberto Uran (tweemaal derde), Nairo Quintana (winnaar), Diego Ulissi (winnaar) en Davide Rebellin (winnaar).

Zijn aanvasldrift kent bovendien een wat bijzondere oorsprong. in zijn thuisland Frankrijk staat hij vooral bekend als een filosoof op de fiets. Hij studeerde af op Nietzsche. Zijn filosofie past hij toe op de sport. Doping maakt in zijn idee van mensen mutanten en het enige wat daarmee wordt bereikt is dat de grenzen van het menselijk kunnen nooit kunnen worden ontdekt. Martin wil hier verandering in brengen. Zijn methode? Aanvallen wanneer anderen afhaken.

Schrijf u in voor de Bezemwagen

Iedere week de Bezemwagen direct in uw inbox ontvangen? Dat kan! Schrijf u nu in en krijg de Bezemwagen elke vrijdagmiddag rond 12.00 in uw mailbox! In de nieuwsbrief vindt u niet alleen het belangrijkste nieuws van de afgelopen week verzameld, maar ook iedere week een exclusief groot wielerverhaal, speciaal voor de Bezemwagen. Daarnaast zal de brief regelmatig leuke acties en extra’s bevatten.

Inschrijven voor de Bezemwagen:
[mc4wp_form id=”53747″]