De Bezemwagen: De Vuelta van Chris Froome

In de Bezemwagen van 18 augustus schreven we over de missie van Chris Froome. Het winnen van de Vuelta a España stond misschien wel hoger op zijn lijstje voor dit jaar dan het winnen van een vierde Tour de France. Om die reden reed hij dan ook een wedstrijd die als vintage Froome kan worden bestempeld. Waar de Tour van dit jaar op een flink aantal punten afweek van de gebruikelijke formule van de Brit en zijn Team Sky, daar pakte de aanpak in de Vuelta nagenoeg perfect uit.

Dat de tactiek van de Britten perfect uitwerkte is bijna volledig de reden waarom Froome uiteindelijk in de rode trui in Madrid kwam te staan. De concurrentie deed namelijk waar het ging om pure vorm niet veel voor hem onder. Hoewel zijn verval in de derde week niet zo groot was als bijvoorbeeld in de Tour de France van 2013 en 2015, moest hij wel in de slotweek in de zware bergritten gered worden door zijn ploeg. In de rit naar Los Machucos. Monumento Vaca Pasiega stond hij zelfs op knappen terwijl hij ook naar de top van de Angliru slechts zijn tempo kon vasthouden dankzij het gangmaken van Wout Poels. Die gaf er naar alle waarschijnlijkheid zelfs de ritzege voor op.

Andorra

Het openingsweekend van de rittenkoers leek in eerste instantie volledig te wijzen op een supervorm van Vincenzo Nibali. Vooraf was de Italiaan ook al door Froome aangewezen als zijn grootste concurrent voor de eindzege. Nibali bleek als enige van de titelkandidaten in staat om in de waaieretappe naar Gruissan in de voorste groep te blijven. Dit is kenmerkend voor Nibali, zo overleefde hij bijvoorbeeld in 2014 de kasseienrit in de stromende regen in de Tour de France, wat de basis bleek voor zijn eindzege. Zijn intuïtie laat hem zelden in de steek.

Dit bleek ook een dag later, toen Nibali de ritzege voor zich opeiste. Al moest hij daarvoor wel alles uit de kast halen om Froome en Esteban Chaves te achterhalen. Met twee dagen waarin dergelijke spierballen werden getoond leek de Italiaan klaar om de rittenkoers in Spanje voor de tweede maal te winnen. Al zal de eerste maandag in retroperspectief vooral de boeken in gaan als de eerste slag van Chris Froome. Het was immers de Brit die op de slotklim zijn concurrenten een rake, maar nog niet fatale, klap gaf. Het gaf hem bijvoorbeeld het beslissende voordeel ten opzichte van Alberto Contador, Miguel Angel Lopez en Ilnur Zakarin. De mannen die in het verdere verloop van de koers uiteindelijk de renners in beste vorm zouden blijken.

Alcossebre

Wat Contador en co op weg naar Andorra overkwam, dat overkwam de Italiaan drie dagen later op weg naar Alcossebre. Daar waar juist El Pistolero zijn wederopstanding kende door op zijn tanden te bijten en terug naar Froome te springen, daar moest De Haai loslaten. De aanvallen van Froome op de twee slotbeklimmingen in deze ritten deden sterk denken aan de manier waarop hij in 2013 naar Ax 3 Domaines te werk ging in de Tour de France. Ook de rit naar La Pierre St. Martin in de Tour van 2015 springt in de gedachten als deze tactiek wordt besproken.

Het is belangrijk om deze twee momenten uit te lichten. Wat de zwarte formatie uit Engeland altijd vervolgens doet is de koers sluiten. Doordat dit beeld de weken twee en drie van de grote rondes vult, lijkt het vaak alsof Froome zijn eindzege uitsluitend aan zijn buitenaardse helpers en een goede tijdrit dankt. Dat hij veel energie vroeg in de wedstrijd geeft om een gat te slaan en een psychologisch voordeel te boeken wordt daardoor nog weleens vergeten. Zijn tegenstanders houden nog altijd vast aan het groeien naar een topvorm in het tweede deel een grote ronde terwijl de Britten juist aan de goede kant van de wet van de remmende voorsprong proberen te blijven zitten. Vaak met succes.

De ploeg

Zoals te verwachten was bij het bekendmaken van de selectie voor deze Ronde van Spanje, speelde de ploeg van Team Sky weldegelijk een zeer grote rol in de uiteindelijke eindzege van zijn kopman. De kopman moest immers in de ritten naar Antequera Los Dólmenes, Los Machucos. Monumento Vaca Pasiega en naar de Alto de l’Angliru gered worden door, voornamelijk, Mikel Nieve en Wout Poels. Ook het verval in de derde week pas goed bij klassieke eindoverwinningen van Froome.

Ook de rol van iemand als Gianni Moscon, een man die in de toekomst in staat moet worden geacht om zich te mengen in finales in de Ronde van Vlaanderen en Parijs-Roubaix, mag niet onderschat worden. Een plek bij de eerste dertig in de eindrangschikking doet vermoeden dat Moscon een toekomst heeft als een nieuwe George Hincapie of misschien zelfs wel een nieuwe Francesco Moser. De types die allrounderskwaliteiten hebben zijn altijd belangrijk gebleken voor Team Sky, denk aan Michal Kwiatkowski, Geraint Thomas en Edvald Boasson Hagen. Hoe langer zij het uithouden, hoe makkelijker het voor de klimmers wordt.

De tijdrit

De definitieve slag viel in de tijdrit. Het is nog altijd lastig om een goede vorm te vinden voor de race tegen de klok die de wedstrijd spannend houdt. De tijdrit, kort of lang, zal altijd in het voordeel van de tijdrijders zijn. Wanneer een klassementskandidaat ook tot de wereldtop in deze discipline behoort, dan zal het altijd lastig zijn om hem te verslaan in een grote ronde, mits hij in goede vorm steekt. Om die reden hopen veel liefhebbers dan ook op een rechtstreeks duel tussen Froome en Tom Dumoulin, de enige klassementsman die ook wereldtopper in de tijdrit is. 

Zeker nu steeds meer blijkt dat Ilnur Zakarin dit niet is. Hoewel hij weliswaar vierde werd, op 0.59 van dagwinnaar Froome, was hij geen moment de sterke man in de tijdrit. Eerder dit jaar bleek ook in de Giro al dat tijdritten aan het einde van de ronde hem minder goed liggen. De kans dat hij Froome of Dumoulin gaat verslaan op dit terrein lijkt bovendien kleiner te worden naarmate de tijdrit langer wordt. Wel was de tijdrit tekenend voor de groei die Wilco Kelderman heeft doorgemaakt dit jaar. In een Vuelta die op klassementsgebied Nederland zeer gunstig gezind was, was de stabiliteit die Kelderman in het bijzonder in de race tegen de klok liet zien misschien wel het meest glorieus.

Hoe nu verder?

Nu het Chris Froome gelukt is om een dubbel te winnen, met goede tegenstanders in beide koersen, is het de vraag welke wieleruitdagingen nog meer geslecht kunnen worden. In theorie is hij bijvoorbeeld nog niet te oud om zich bij de Club van 5 te voegen. Hij kan zelfs in theorie het niet langer bestaande record van zeven eindzeges in de Tour de France, van Lance Armstrong, breken. Wanneer hij niets tegenkomt kan hij dit op zijn vijfendertigste bereiken. Al was er maar één Tour-winnaar ooit 35+. Anderzijds zijn met Cadel Evans, Carlos Sastre en Lance Armstrong, drie van de tien oudste winnaars in de afgelopen vijftien jaar voorbij gekomen.

Het kan ook interessant zijn voor Froome om de uitdaging eens om te draaien. Waar Contador en Nairo Quintana in recente jaren niet slaagden in de de Giro-Tour-dubbel, daar zou hij met de kennis die hij nu heeft opgedaan wel een serieuze gooi kunnen gaan doen. Het winnen van de Tour de France terwijl hij niet in piekvorm verkeert is hem immers dit jaar ook gelukt. Bovendien toonde de manier waarop hij in de slotsprint in de straten van Madrid alles op alles zette om de sprinterstrui te pakken dat Froome eerzuchtig is naar meer dan gele en rode truien alleen.

Schrijf u in voor de Bezemwagen

Iedere week de Bezemwagen direct in uw inbox ontvangen? Dat kan! Schrijf u nu in en krijg de Bezemwagen elke vrijdagmiddag rond 12.00 in uw mailbox! In de nieuwsbrief vindt u niet alleen het belangrijkste nieuws van de afgelopen week verzameld, maar ook iedere week een exclusief groot wielerverhaal, speciaal voor de Bezemwagen. Daarnaast zal de brief regelmatig leuke acties en extra’s bevatten.

Inschrijven voor de Bezemwagen:
[mc4wp_form id=”53747″]