De Bezemwagen: De missie van Chris Froome

Als het aan Chris Froome ligt, dan wordt er in de komende drie weken hardhandig een einde gemaakt aan een mythe uit het hedendaagse wielrennen. Froome wil namelijk de eerste renner sinds Marco Pantani in 1998 worden die in hetzelfde kalenderjaar twee grote, opeenvolgende rondes wint. Hoe heeft hij dat tot nu toe aangepakt en wat moet hij in de komende weken nog doen om dat daadwerkelijk te bereiken?

Dave Brailsford liet er geen onduidelijkheid over bestaan in een interview met Sporza. De voorbereiding op het seizoen 2017 van zijn kopman Chris Froome was gericht op niet alleen het winnen van de Tour de France, maar ook de Vuelta a España in één en hetzelfde jaar. Recentelijk zagen de wielerliefhebbers twee andere renners, Alberto Contador en Nairo Quintana, falen in een andere dubbeldroom, die van het winnen van de Giro d’Italia en Tour de France. Het is daarom volgens velen sterk de vraag of deze Frans/Spaanse dubbel wel door de Engelsman uit Kenia kan worden volbracht. 

Niet nieuw

De dubbeldroom van Froome is geen nieuwigheid. Eigenlijk wilde hij hem in 2015 al completeren. In die Vuelta (voor wie het niet meer weet, dit was de ronde die uiteindelijk uitdraaide op een duel Dumoulin versus Aru) begon hij dan ook voortvarend en leek hij tot halverwege de koers een goede kans te maken. Een val in etappe 11 bleek echter een streep door de rekening waarna hij in etappe 12 niet meer aan het vertrek kwam. Froome was destijds pas de tweede Tour-winnaar die het aandurfde om direct volgend op zijn winst in Frankrijk ook de Vuelta te rijden sinds de Spaanse wedstrijd in 1995 naar het najaar verhuisde. De eerste, Carlos Sastre, had in 2008 laten zien dat goed presteren in ieder geval mogelijk was. Na zijn Tourzege werd hij derde in de Vuelta.

In 2016 deed Froome een nieuwe poging. Vorig jaar kwam hij echter pas laat in vorm. De eerste twee weken van de wedstrijd kreeg hij flinkte tikken te verduren. Misschien wel de hardste klap was de genadeloze afstaffing in etappe 15 van Sabiñánigo naar Sallent de Gallego. Aramon Formigal. Deze etappe was de voorbode voor iets wat de liefhebbers steeds vaker te zien krijgen tegenwoordig. Het was een korte maar stevige bergetappe met al vroeg flinke aanvallen van de uitdagers, of eigenlijk van het duo Alberto Contador/Nairo Quintana. Het is niet voor niets dat in de Tour de France van 2017 hetzelfde duo een vergelijkbare aanval probeerde uit te halen in een vergelijkbare etappe, de dertiende rit naar Foix. Al op het eindpodium in Madrid liet Froome in 2016 weten het doel in 2017 nog serieuzer te nemen.

Probleem en oplossing

Froome weet waar zijn kansen liggen, maar vooral ook waar hij in de problemen kan komen. De moeilijkheidsfactor voor hem in de Vuelta van 2017 is dat er maar liefst twee van deze zeer korte bergritten zijn opgenomen in het etappeschema. Etappe 15 naar Sierra Nevada is 129 kilometer lang terwijl de laatste bergetappe, rit 20, naar de top van de l’Angliru ook maar 117 kilometers telt. Met Contador als de man die het vuurtje opstookt in deze ritten is er genoeg om beducht voor te zijn voor de Engelse formatie.

Contador rijdt zoals bekend zijn laatste wedstrijd als prof. Een belangrijke reden waarom hij zowel naar Formigal als naar Foix al in vroeg in de wedstrijd durfde aan te vallen was zijn positie. Hij stond immers al wat verder weg in het klassement en had weinig te verliezen. Sterker nog, hij was uitsluitend op zoek naar winst. Dat zal in deze ronde misschien wel nog sterker gelden, het is immers zijn allerlaatste kans om nog iets op zijn palmares bij te schrijven. Of dit nu een etappezege of een klassement, elk klassement, is. Dat verschilt voor hem niet.

De korte rit is wel vaker een probleem voor de Brit gebleken. Al zijn er enkele verschillen aan te wijzen tussen de manieren waarop Froome de korte ritten in etappekoersen aan heeft gepakt. Hiervoor is ook een blik op rit 8 in het Criteríum du Dauphiné van 2017 geworpen. Deze ging van Albertville naar Plateau de Solaison over 115 kilometer. Ook etappe 20 van de Tour de France van 2015 (Modane naar l’Alpe d’Huez over 110 kilometer) telt mee om een goede analyse van de Brit te maken.

Hoewel de vier etappes allemaal volgens een verschillend scenario verlopen zijn er wel enige overeenkomsten aan te wijzen. Zo lijkt Froome zich consequent te laten verrassen door zijn concurrenten. Dit gebeurde in de eerste kilometers in Spanje in 2016, maar bijvoorbeeld ook in de rit naar Foix. Mikel Landa springt met Contador mee simpelweg omdat Froome even veel te ver van achter zit. Als Quintana later een tegenaanval inzet gebeurt hetzelfde. De rit naar de Alpe d’Huez van 2015 staat in het Nederlandse geheugen vooral gegrift als de rit waar Wout Poels zich kon onderscheiden. Het feit dat Quintana er al op de Croix de Fer en daarna twee keer op de Alpe d’Huez kan aanvallen is daardoor wat naar de achtergrond verdwenen, maar daarom niet minder belangrijk.

Er zijn ook voorbeelden waar het wel goed ging voor Froome. Al moet altijd een kleine kanttekening worden gemaakt met betrekking tot het vormpeil van de renners. De rit naar Plateau de Solaison in de Dauphiné bijvoorbeeld. Hier past Froome de tactiek van zijn tegenstanders toe op zijn eigen tegenstander, in dit geval Richie Porte. Vroege aanvallen brengen de Australiër aan het wankelen. Ook was de rit van Annecy naar Le Semnoz over 125 kilometer in de Tour van 2013 succesvol. Al is deze rit al tegen de lange kant. In de ‘jonge jaren’ van de korte, explosieve etappe waren renners bovendien nog meer geneigd een klassiek strijdplan toe te passen. Nairo Quintana valt in deze rit pas heel laat aan, veel te laat om een echt groot gat te slaan.

Onverklaarbare liefde

Het is opvallend dat de gevoelens van Brit voor de Ronde van Spanje zo warm zijn. De Vuelta is namelijk in alles, en ook nog eens steeds meer, niet zo goed geschikt voor hem. Wat eens te meer duidelijk werd in de Tour de France toen hij in de problemen kwam in de rit naar Peyragudes, is dat hij niet bedreven is in bergsprints tegen de toppers. Wat hij ooit in 2012 op La Planches de Belles Filles liet zien lijkt eerder uitzondering dan regel te zijn.

In het recente verleden, bijvoorbeeld in de Vuelta van 2014, was al goed te zien hoe sterk in het nadeel van Froome het hoge aantal finishes op steile, niet te lange klimmetjes is. Denk ook aan de manier waarop hij in 2015 op de Cumbre del Sol van Tom Dumoulin verloor. Een klim die er ook dit jaar overigens weer in zit, in etappe 9. In deze klim is ook goed te zien dat niet alleen het strakke regime van het wattagemetertje, zoals dat vaak genoemd wordt, debet is aan de stijl van Froome. Hij kan ook simpelweg niet goed met tempoversnellingen op stevige bergen omgaan.

Wetende dat er zes van deze finishes zijn in deze ronde, is er dus voldoende gevaar voor Froome. Daar staan echter ook een aantal goede mountaintop finishes tegenover. In al deze ritten bijeengeteld kan Froome flink wat seconden gaan verliezen op de concurrenten. Dit komen er vooral in de vorm van klimmers zoals de beide oud-winnaars Vincenzo Nibali en Fabio Aru. Waarbij vooral de laatste dit jaar al meer dan eens bewezen heeft sterker te zijn in de laatste klimmeters dan de Brit. Nibali heeft iets minder van een puncheurssprint maar is wel beter bedreven in het beperken van schade in grote rondes.

De factor Zakarin

In tegenstelling tot de evenknieën in Italië en Frankrijk is er in de Vuelta wel ruimte voor een klassieke langere tijdrit. De race tegen de klok van Circuito de Navarra naar Logroño is 40,2 kilometer lang. Dit is vooral gedaan om tegenwicht te bieden aan het vele op en af over de heuvels en bergen. Het brengt echter ook met zich mee dat de tijdrijders onder de klassementsmannen een sterk extra wapen in de strijd hebben.

Dit is natuurlijk vooral in het voordeel van Froome. Hier liggen dan ook zijn voornaamste kansen om de wedstrijd naar zich toe te trekken. De Brit kent in dit veld immers eigenlijk geen gelijke op tijdrijdersvlak. Al is dat misschien niet geheel juist. De concurrent die namelijk wel in staat is om goede tijdritten af te leveren luistert naar de naam Ilnur Zakarin. Daarbij mag ook niet vergeten worden dat Froome in 2016 in een CLM over ruim 37 kilometer de concurrentie hele grote tikken toebracht, maar daarmee niet voldoende terugwon. Hij reed erkende hardrijders als Jonathan Castoviejo (44 seconden), Yves Lampaert (1.26) en Victor Campenaerts (1.47) op grote achterstand. Desondanks was dat niet voldoende voor de eindwinst. Hij bleef steken op 1.23 achterstand op Nairo Quintana (2.16), juist door het verlies in de bergen

Zakarin en Froome kwamen elkaar tot op heden vijf keer tegen in een individuele tijdrit. De stand daarin is 4-1 voor Froome. Tot zo ver niets vreemds. Buiten het feit dat er naast Fabian Cancellara, Tony Martin, Tom Dumoulin en Bradley Wiggins nog een renner bestaat die Froome weleens voor kon blijven in een tijdrit. Wat echter veel interessanter is, is dat de verschillen tussen Zakarin en Froome vaak niet meer dan enkele seconden zijn. Al is het dan juist weer wel zo dat de twee ontmoetingen in de Tour de France grote slagen voor Froome waren. ook hier geldt echter weer dat Froome daar in topvorm verkeerde terwijl Zakarin doortrok na zijn hoofddoel van dat jaar, de Giro.

Waar Zakarin in de bergen toe in staat is liet hij zien in de jongste Giro. Daar was hij vooral in de laatste week hard op weg het gat naar klassementsleider Tom Dumoulin te dichten. Opvallend is dan ook dat Zakarin juist in de afsluitende tijdrit ineenstortte. Zelfs Nairo Quintana bleef hem in deze vlak tijdproef voor.

De ploeg van Team Sky

Naast de aanpassingen in de voorbereiding van Froome heeft Team Sky nog een andere verandering doorgevoerd ten opzichte van andere jaren. Op het eerste oog lijkt de ploeg immers wat sterker dan in voorgaande edities. Een belangrijke reden waarom Froome niet tot eindwinst kon komen was immers dat hij geen gebruikmaken kon van de typische Team Sky-tactiek. 

Zo kwam hij in 2016 in de etappe waarin Quintana zijn coup pleegde al in de eerste kilometers alleen te zitten. In 2014 moest hij het ook al in zijn eentje opnemen tegen de elkaar net iets meer gunnende Spanjaarden. In beide gevallen kwam hij net tekort voor de eindoverwinning. Dit jaar is dat anders. Dit was deels geluk bij een ongeluk, zoals in het geval van Wout Poels. Aan de andere kant was de hulp van Diego Rosa en David Lopez vanaf het eerste moment al gepland. Rosa hielp ook Aru al eens aan de eindzege in Spanje.

Aan de andere kant wordt Mikel Nieve opnieuw ingezet als de belangrijkste luitenant van Froome. De Spanjaard heeft net als zijn leider ook al een volledige Tour in de benen en was daar minder goed dan de ploeg eigenlijk had gewenst. Dit werd min of meer gelukkig opgelost doordat Mikel Landa in supervorm verkeerde en de rollen konden worden omgedraaid. Gianni Moscon rijdt pas zijn eerste grote ronde. De Italiaan heeft zich al in veel verschillende wedstrijden getoond dit jaar. Zo behaalde hij een toptienklassering in Paris-Roubaix, maar ook in de Route du Sud. Het team is op vijf plekken gewijzigd ten opzichte van de samenstelling van 2016.

Geen garantie

De volgers zijn geneigd te zeggen dat het niet onmogelijk is om de dubbel te winnen. Wie tweede kan worden, kan ook eerste worden, zo is de gedachte. Toch gaat dit in het wielrennen zeker niet op. Er zijn talloze voorbeelden van nummers twee die nimmer nummer één werden. Zelfs na meerdere keren kort te zijn geëindigd. Denk bijvoorbeeld aan Joseba Beloki, aan Carlos Saste en vooral ook aan Joaquim Rodriguez. Allen renners die in beide races goed waren en podiumplaatsen pakten, maar nimmer wonnen.

Drie eerdere tweede plaatsen zeggen dus niets over de kansen van Froome in 2017. Wel is het zo dat Froome meer dan ooit een hoog vormpeil in de laatste weken van augustus heeft nagestreefd. Zo was hij minder goed in mei, maar hield hij zijn vorm wel beter vast in de Tour de France. Zeker in vergelijking met eerdere jaren.

Met de nog langere tijdrit dan vorig jaar is het parcours wel nog net iets meer op zijn lijf geschreven. Zoals ook een nog iets betere ploeg de kans op een geslaagde verrassingsaanval van de concurrentie iets kleiner lijkt te maken. Tel daar ook nog eens de afwezigheid van drie van zijn grootste kwelgeesten uit zijn Vuelta-verleden (Valverde, Rodriguez en Quintana) alsmede de tanende vorm van Contador bij op en de kans om de dubbel te pakken lijkt nooit groter te worden dan hij nu zal zijn.

Schrijf u in voor de Bezemwagen

Iedere week de Bezemwagen direct in uw inbox ontvangen? Dat kan! Schrijf u nu in en krijg de Bezemwagen elke vrijdagmiddag rond 12.00 in uw mailbox! In de nieuwsbrief vindt u niet alleen het belangrijkste nieuws van de afgelopen week verzameld, maar ook iedere week een exclusief groot wielerverhaal, speciaal voor de Bezemwagen. Daarnaast zal de brief regelmatig leuke acties en extra’s bevatten.

Inschrijven voor de Bezemwagen:
[mc4wp_form id=”53747″]