Column: Komaf met het Quick Step-complex

Matteo Trentin maakte in Parijs-Tours komaf met een complex waar Etixx-Quick Step dit seizoen mee kampte: tweede eindigen. De meest ondankbare plek voor een sporter, tenzij er verrassing mee gemoeid is. Denk maar aan Sven Nys. De man die sinds 1998 alles won wat er in het veld te winnen valt, was tevreden met een tweede plaats in Las Vegas. ‘De ouwe’ bewees dat hij het toch nog kan na een emotioneel sukkelseizoen. Een tweede plek wordt dan een opsteker. De relativiteit van een uitslag.

Zou Patrick Lefevere die relativiteit kennen? Als ploegleider won hij met Museeuw, Bettini en Boonen vrijwel alle eendagskoersen. Maar de voldoening van een grote overwinning blijft ook op z’n 60ste even groot. ‘Tweede’ is een vloekwoord voor een geboren winnaar. Lefevere zal nogal wat afgevloekt hebben in de lente. De core business van Etixx-Quick Step, onmiskenbaar nog altijd het voorjaar, zat vol met tweede plaatsen. Het lijstje is echt indrukwekkend. Al zou het net zo goed het palmares van Van Avermaet kunnen zijn.

Het ‘tweedeplekcomplex’ kende al een climax op de eerste wielerdag die er toe deed: in de Omloop het Nieuwsblad slaagden 3 Etixx-renners erin om elkaar in de vernieling te rijden en na Ian Stannard tweede, derde en vierde te eindigen. De toon was gezet, een frustrerend voorjaar volgde: tweede en vierde in Gent-Wevelgem, twee podiumplaatsen in de E3 Harelbeke, tweede in de Ronde van Vlaanderen, idem dito op de piste van Roubaix. Ook in de Waalse Pijl en Luik-Bastenaken-Luik was het prijs. Of beter gezegd: net niet. Oké, tussendoor werd er wel gewonnen in Kuurne-Brussel-Kuurne, de Strade-Bianche en de Amstel Gold Race. Meer dan een tempering van de teleurstelling, maar écht content zal Lefevere niet geweest zijn. Quasi keer op keer werd een Quick Stepper geklopt door een sterkere renner. Lefevere kent nu met zekerheid de relativiteit van een uitslag.

De teller van de tweede plaatsen stond na Parijs-Roubaix op 22. Tegen eind juni waren er nog 12 bijgekomen. De Tour was nog maar amper begonnen of het was alweer van dat. In de openingstijdrit werd Tony Martin zowaar door Rohan Dennis verslagen. Zijn gele droom lag al bijna in de vuilbak toen de Duitser op de fiets van een ploegmaat de kassei-etappe won. Een kantelpunt, want het probleem van de tweede plaatsen ebde weg. Etixx eindigde de Tour met 3 ritzeges en maar één tweede plaats. Het werd alles of niets. Zelfde patroon in het najaar. Winnen of verre van winnen. Overwinningen en top 10-plaatsen bij de vleet, nauwelijks nog tweede plaatsen. Maar bij het WK ploegentijdrijden laaide het oude zeer weer op. 11 seconden na BMC werd het Etixx-zestal, jawel, tweede. Het was echter een korte opstoot zonder gevolg. Uran won verbazend de GP Québec en in Parijs-Tours, de laatste (semi-)klassieker van het jaar, kon de ploeg het complex naar de verleden tijd fietsen.

We schrijven 11 oktober 16u26. Matteo Trentin mag op de Avenue de Grammont in Tours sprinten om de enige klassieker die op het palmares van Eddy Merckx ontbreekt, te winnen. Van Avermaet is kansloos met een platte tube. Nog maar eens het podium op zonder winst. We krijgen dus en sprint-à-deux met Tosh Van der Sande na een dag keihard koersen. De déjà vu van het voorjaar staat al klaar. Het zal toch weer niet waar zijn zeker? Neen, niet opnieuw. Trentin heeft niet de angst om te verliezen, een angst die veel renners zeges kosten. Zelfzeker van op kop de sprint aangaan, tandje groter schakelen en winnen. Zo maak je komaf met het Quick Step-complex. Bevestiging moet in het voorjaar volgen. Aan de heren Boonen, Stybar en Terpstra om daar in april voor te zorgen.