Waarom ronderenners respect verdienen… Waarom ronderenners respect verdienen…

Fenomenale Froome … en Twitter ontploft. De oude verhalen van georganiseerde doping worden weer netjes herkauwd en over de massa uitgebraakt. Ook in 2013, toen zijn acceleratievermogen bergop al bij leven legendarisch werd.

Maar hij is niet alleen. Ook andere recente toprenners van Tour, Vuelta en Giro werden – terwijl de overwinning of podiumplaats nog in de maak waren – al door de publieke social media-mangel gedraaid. Het vertrouwen in Contador is sowieso al cero cero na zijn clenbuterol-affaire. Door achtereenvolgens de Vuelta 2014 en de Giro 2015 te winnen, was hoon alweer zijn deel. De volledige Astana-ploeg, met Aru en Landa in de spits – en in de slipstream ook Nibali die niet eens aanwezig was – werd nog tijdens de Giro 2015 met de grond gelijk gemaakt wegens ’te oppermachtig’. Nibali zelf kreeg het trouwens vorig jaar ook al hard te verduren toen hij op de gele troon zat in de Tour wegens, jawel, nadrukkelijk te sterk. Nog een jaartje eerder kreeg ook Christopher Horner, winnaar van de Vuelta 2013 als 40+’er, zoveel boter op zijn hoofd getast dat hij er kaal van werd en een vernieuwd contract zag wegglijden. En Quintana ten slotte zat al in het oog van de storm voor de Tour, omdat hij ‘onopspoorbaar’ was in het Columbiaanse hinterland. Opnieuw tandengeknars en geketter… op Twitter.

Ik wil absoluut niet naïef zijn – het recente wielerverleden is me niet onbekend – maar mogen we nog genieten van de schoonheid van krachtpatserij? Moet de trapfrequentie van Froome noodzakelijkerwijs in verband gebracht worden met het molentje van Armstrong? Moet de zoektocht naar Quintana gekoppeld worden aan de whereabouts-story van Rasmussen? Moet Nibali het gelag betalen voor de dopingzondaars binnen zijn ploeg en met dezelfde pennentrekken dan maar begraven worden op het wielerkerkhof?

Is de ongeziene overheersing van Merckx, Hinault, Indurain, Anquetil dan niet verdacht misschien? Of trap ik hiermee heilige huisjes omver, die allemaal gebouwd zijn op het ‘vroeger was het beter’-dogma?

Ik stel vast dat die heren van weleer – terecht overigens – gehuldigd en gevierd worden voor hun schitterende carrières, terwijl de huidige toppers met pek en veren besmeurd worden en voor hen het jarenlange oerwoud der vertwijfeling wacht. Wat ze ook zeggen, presteren of doen. Waarom zou je je als ronderenner eigenlijk nog zo afbeulen op de rollen, op de keien, in de regen, in de bergen, in de winter en in de hitte als al die inspanningen door de social media toch worden herleid tot pillen en spuiten?

Wielerliefhebbers, tot nader order: geniet, en doe niet zomaar teniet…