De Van Buyten van de koers De Van Buyten van de koers © Tim van Hengel

Hoe sterker de Belgische ploegen Lotto Soudal en Etixx-Quick Step acteren in de Tour, hoe onopvallender de Belgische renners meedraaien in het Franse circus. Eén superrenner met daarrond een kransje schaduwfiguren die – het mag gezegd – hun best doen. Dat is ongeveer de Belgische balans van één week Tour.

Greg van Avermaet is – eens te meer en jammer voor hem/ons – zichzelf: oersterk, maar niet op de beslissende momenten. Hij had net zo goed Tony Martin kunnen zijn in Cambrai of Zdenek Stybar in Le Havre… maar hij was het niet. Weer niet. Net zoals hij ook niet Preben Van Hecke was op het BK in Tervuren, John Degenkolb in Parijs-Roubaix of – opnieuw – Stybar in de Strade Bianchi. Spijtig, in de stellige wetenschap dat hij over een heel seizoen bekeken misschien wel de allerbeste en zeker de meest regelmatige van het internationale peloton is.

“Hij woekert te veel met zijn krachten”. “Hij rijdt tactisch dom”. “Hij verschiet zijn kruid op 50 km van de meet”. “Hij mag niet meer als eerste aangaan, hij moet durven pokeren en wachten. Pas dan zal hij winnen.” Heb ik ook gezegd en geschreven… Vaststelling: hij luistert heel goed, maar het resultaat is hetzelfde: ereplaatsen, geen zege. Een quiz als ‘De slimste mens’ win je door van alles een beetje te weten, maar een klassieker of Touretappe blijkbaar niet. Van Avermaet beheerst alle disciplines zeer goed maar het zijn altijd uitmuntende kassei-, klim-, sprint- en punchexperten die hem de baard afdoen. En zo wordt een zeldzaam sterke renner als Van Avermaet geregeld afgedaan als het kneusje van de bende.

Zijn carrière begint stilaan te lijken op die van Daniël Van Buyten in het voetbal. Van Buyten werd jarenlang veroordeeld als het overroepen sukkeltje van het Belgisch voetbal. Geregeld een misser of een tactische blunder in de defensie, waardoor supporters meermaals zijn naam als een verwensing gebruikten: “Buiten!”. Verguisd, gekraakt… En Van Buyten ging… De grote internationale ploegen keken door de fouten heen en schatten zijn kwaliteiten groots in, evenredig met zijn rijzige gestalte. Deze man beheerste vele disciplines op het veld: verdedigend opbouwen, reguleren in het middenveld en het ook afmaken in de punt. Hij schopte en kopte het tot topschutter van de Rode Duivels, stapelde de toptransfers op en beëindigde zijn carrière bij Bayern, één van de beste ploegen ter wereld. Voor en tijdens het WK in Brazilië ontpopte hij zich tot een zelfzeker baken in de verdediging. België sloot hem mondjesmaat weer in de armen.

We wensen Van Avermaet hetzelfde toe. Supercoureur, in de breedte zelfs een renner die het Belgische wielrennen al lang niet meer heeft gehad. Stevent af op een geweldige carrière, heeft niets meer te bewijzen, heeft ondertussen onvoorstelbaar veel krediet op de bank staan, maar moet enkel nog scoren om zichzelf in de annalen van de wielergeschiedenis te knallen. Gedaan met sparen en investeren, tijd nu om te knallen en te cashen.

Van kneus tot reus, alleen die laatste stap nog zetten. Go Greg!