Column – Het ga je goed Niels!

Met stomheid geslagen vernam ik het nieuws dat veldrijder Niels Albert een punt had gezet achter zijn loopbaan als professioneel wielrenner. De Belg, die in de zwaarste omstandigheden – bijvoorbeeld in het zand – kon toveren met zijn fiets, is er door hartproblemen vanaf nu niet meer bij.

Door Tim van Hengel

Mede dankzij Niels Albert kwam de spanning terug in de cross. Overwinningen van Sven Nys waren door zijn komst – en die van bijvoorbeeld Lars Boom en Zdenek Stybar – ineens geen zekerheid meer. Tot de opkomst van deze jongens domineerde Nys het veldrijden. We gaan terug naar 2009, het WK veldrijden in Hoogerheide.

Voor het eerst in mijn leven zou ik het veldrijden van dichtbij gaan bekijken en dat mijn eerste wedstrijd meteen het WK was, dat was geen toeval. Het WK veldrijden zou in 2009 naar Nederland komen en dat wilde ik wel eens graag van dichtbij beleven. Lars Boom reed met zijn grote postuur de Belgen een heel seizoen lang op een hoop en voor mij was de Vlijmenaar dan ook de grote favoriet voor ‘Hoogerheide’, ook al dachten de Belgen toen daar heel anders over.

De Belgische crossers namen al snel het voortouw in de wedstrijd en ronde na ronde werd steeds duidelijker dat Boom niet mee zou strijden om de ereplaatsen. De supporters die in groten getale de grens over getrokken waren om in Nederland hun jongens aan te moedigen, begonnen smadelijk te lachen en zongen liedjes als ‘Boom zwakke tak’. De overmacht in de koers nam grote vormen aan en Nederland zou met lege handen blijven bij de heren elite.

Eén man reed vooraan. 22 jaar was ‘ie destijds. Vorig jaar wereldkampioen bij de beloften en nu aan het werk tijdens zijn eerste WK tussen de profs. Niels Albert was een goeie, maar dat hij al zo vroeg mee kon rijden om de belangrijkste prijs van het jaar, dát was een verrassing. Stoïcijns reed hij zijn rondjes en ondanks dat hij al vroeg weggereden was bij de concurrentie, hield zijn solo door de bossen van Hoogerheide stand. De Nederlandse fans dropen af en Brabant was eventjes een onderdeel van Vlaanderen.

Na afloop van de wedstrijd en de huldigingen liepen we terug naar de auto, die op één van de vele weilanden geparkeerd stond. We liepen langs de enorme constructie waarin en waarop de Belgische sportzender Sporza hun uitzendingen verzorgde. Eventjes bleven we stilstaan om te spieken wie er geïnterviewd werd door Karl Vannieuwkerke en zijn kornuiten. Het was Niels Albert. De wereldkampioen had net zijn interview achter de rug en passeerde vlak voor onze neus langs in zijn hagelwitte regenboogtrui. Klik! Foto.

Thuis bekeek ik de foto nog eens (nee, het was geen selfie), en nog eens en ik kwam erachter dat de foto zo scherp was, dat ik het patroon van zijn nieuwe wielershirtje kon onderscheiden. ‘Deze Albert zal het veldrijden de komende jaren gaan domineren’, dacht ik toen. Als een shovel zou hij zich als een geleid projectiel door elke ondergrond worstelen. Die dominantie kwam er de jaren daarna, zij het met mate. Hij boekte wonderschone overwinningen in bijvoorbeeld de mooie zandcross van Koksijde, maar blessures gooiden nagenoeg elk jaar te veel roet in het eten om écht uit te kunnen blinken.

En vandaag, op deze zonovergoten maandag 19 mei, maakte Niels Albert op 28-jarige leeftijd bekend dat hij gedwongen moet stoppen met veldrijden. Zijn pagina op Wikipedia werd al snel aangepast. Op het moment van dit schrijven staat er ‘Niels Albert (Bonheiden, 5 februari 1986) is een voormalig Belgische veldrijder die in Tremelo woont.’ Het ga je goed Niels! Bedankt voor de vele mooie momenten en sterkte en wijsheid toegewenst voor de jaren die komen gaan!

© Tim van Hengel