Het snoeppotje van Andy

In Nederland liet de voorjaarszon zich voor het eerst gelden, terwijl het peloton in Frankrijk de rit naar de zon op de fiets aflegde. De traditionele voorjaarskoers Parijs-Nice. Ik heb er weer van genoten. De overwinning van Betancur en het Nederlandse succes van Moreno Hofland en Tom Jelte Slagter. Opvallend dat de Hollandse school het opeens zo goed doet. Net zo opvallend als de minst opvallende renner in het peloton: Andy Schleck.

Reed Andy Schleck ook Parijs-Nice dan? Jazeker deed hij dat. Maar Andy lijk het niet meer te kunnen. Vrijdagmiddag zat ik te kijken. Een gevecht op de heuvels, zowel vooraan als achteraan. Achteraan zat een man te ploeteren, zoals hij al dagen, weken, maanden, misschien al wel twee jaar aan het ploeteren is. Terwijl ik zat te kijken naar de Luxemburgse Tourwinnaar, vulde mijn hoofd zich langzaam met het volgende gedichtje:

Andy hield van fietsen,
zo hard als hij kon.
De bergen omhoog,
in de Franse zon.

Hij was er erg goed in,
schreef zelfs de Tour op zijn naam.
Wel omdat in Alberto zijn biefstuk,
iets raars was gedaan.

Toen ging de beerput open,
en Armstrong gaf toe.
EPO en steroïden,
dat was de clue.

Andy had het ook moeilijk
en deed een stapje terug.
geblesseerd,
last van de rug.

Maar hij werd nooit meer de oude,
nadat hij zijn fiets weer besteeg.
Uit is het spelletje,
is zijn ‘snoeppotje’ soms leeg?