Openheid

“De sport doet er echt alles aan om de strijd tegen doping te intensiveren. De UCI beweegt zich in de goede richting.” Dat zei Thomas Bach, voorzitter van de IOC, woensdag bij de dopingconferentie in Johannesburg. Ik kan me daar wel in vinden. Brian Cookson kondigt aan dat de UCI inderdaad acties gaat ondernemen. Toch zit ik nog met een hoop vragen.

Door Bob Hobelman

Hoewel de UCI nu de goede richting op beweegt, neemt mijn vertrouwen in het hoogste wielerorgaan nog niet echt toe. Daarvoor is er, pakweg, de afgelopen twintig jaar te veel gebeurd en bovenal te veel misgegaan. Alle dopingschandalen hebben voor mij namelijk niet alleen het wielrennen kapot gemaakt, maar ook de geloofwaardigheid van de UCI. Ook bij Cookson heb ik mijn twijfels. Is hij echt van smetten vrij? Of is het net als bij de voetbalbond FIFA, dat onrecht met onrecht bestreden wordt en zo de hiërarchie stand blijft?

De UCI is het orgaan dat uiteindelijk het gezag voert over de dopingcontroles en is daar niet zeer succesvol in geweest. Nee, inderdaad: er moet wel een kanttekening geplaatst worden. Want lange tijd was er nog geen goede test voor EPO. In de jaren negentig was de UCI in zekere zin wel machteloos. Mijn vraag is alleen of de UCI er niet voor had kunnen zorgen dat er sneller betrouwbare testen waren en als die er waren, die sneller hadden kunnen worden ingevoerd. En als de UCI dat had gekund, had zij dat dan ook gewild.

Het wielerorgaan heeft de schijn tegen. Helemaal na de beschuldigingen dat het een positieve test van Armstrong onder tafel heeft geschoven, nadat de Amerikaan een royale gift had overgemaakt. Natuurlijk ontkent de UCI dat zelf stellig. Het was een gift voor de bestrijding van doping. Maar dat is voor mij totaal ongeloofwaardig: waarom zou één van de grootste dopingzondaars willen investeren in de preventie van doping? En waarom zou de UCI überhaupt een gift aan willen nemen van een actieve renner?

Goed, een hoop feiten die u al kent en een hoop vragen die misschien al tijden ook bij u leven. Ik zal ter zake komen. Ik ben inmiddels wel klaar met al die doping. Ik ben ook heel blij dat de UCI zich in de goede richting aan het bewegen is. Maar wil ik dit allemaal achter me kunnen laten, wil ik weten wat er gebeurd is? Wil ik openheid? Het boek Raddraaiers dat Vanessa O’Connell en Reed Albergotti hebben geschreven over de Armstrong-zaak, is een goed begin. Dit boek geeft eindelijk een gedetailleerd verslag van wat er is gebeurd in de carrière van Armstrong.

Ik wil ook zo’n gedetailleerd verslag van de UCI. De reputatie van het orgaan is toch al niet al te best, dus wat valt er te verliezen. Maak bekend wat er is gebeurd tussen 1999 en 2010. Geef openheid over de fouten die gemaakt zijn. Iedereen weet toch wel dat er veel dingen mis waren. Dat is naar mijn idee de enige manier om de lucht te klaren. Als we weten wat er is misgegaan, kunnen we daar allemaal lering uit trekken. Dan kan het hoofdstuk eindelijk gesloten worden: dan kan de sport echt beginnen met een schone lei.