Eind goed, al goed voor Philippe Gilbert

Toen iedereen hem er verwachtte, stond hij er niet. Toen iedereen dacht dat één van de Spanjaarden er met de winst vandoor zou gaan, stond hij er wél. Het was even zoeken voor Philippe Gilbert naar het hoogste treetje van het WK-podium, maar zijn geduld werd zondag dubbel en dwars beloond.

» Door Tim van Hengel
» Rotterdam

De Belg was in 2012 verre van succesvol. Waar hij in de voorafgaande jaren in de kleuren van achtereenvolgens Silence-Lotto en Omega Pharma-Lotto de concurrentie bont en blauw kon slaan en vervolgens in de koffiemolen nog tot poeder kon malen, daar pruttelde het wagentje bij zijn nieuwe ‘cluppie’ BMC Racing Team. Typerend voor de malheur was de ploegentijdrit in de Tirreno-Adriatico. Gilbert werd daarin zonder pardon gelost door zijn ploeggenoten en dat terwijl hij de regerend nationaal kampioen tijdrijden van België was…

Hitsig
De verwachte resultaten in het voorjaar bleven uit, terwijl Gilbert de onbetwiste koning is van de ‘vierluiken’. In 2009 baarde hij nog opzien door in het najaar in negen dagen tijd de Coppa Sabatini, Parijs-Tours, de Giro del Piemonte en de Ronde van Lombardije op zijn naam te schrijven. In 2011 deed hij daar nog een schepje bovenop door in elf dagen de Brabantse Pijl, de Amstel Gold Race, de Waalse Pijl en Luik-Bastenaken-Luik te winnen. Ter vergelijking: anno 2012 scoorde hij in dat kwartet ‘slechts’ een 12e, 6e, 3e en 16e plaats.

Zowel in 2009 (Mendrisio, 6e) als 2010 (Geelong, 18e) behoorde hij telkens tot de grote favorieten op de wereldkampioenschappen, maar slaagde hij er niet in zijn status om te zetten in de gedroomde regenboogtrui. Niet alleen Gilbert was gebrand op een groot succes in Berg en Terblijt; heel België werd hitsig bij de gedachte dat Tom Boonen in 2012 eindelijk een opvolger zou kunnen krijgen.

Slechts twee ritjes in de Vuelta
Lang niet alle ogen waren gericht op de renner uit Aywaille, een plekje dat zo’n 25 kilometer ten zuiden van Luik ligt. De meeste aandacht ging uit naar de Spaanse formatie, die kon bogen op de complete top-drie uit de Vuelta a España 2012, aangevuld met nog wat kwaliteit als drievoudig wereldkampioen Oscar Freire en de sterke Juan Antonio Flecha. Gilbert had voor het WK slechts twee zeges geboekt in 2012, ook al waren dat twee etappes in de Vuelta.

De manier waarop hij die ritten won, getuigde van grote klasse; het was de klasse die het publiek zo gewend was bij Gilbert. Ook het parcours rond Valkenburg moest hem passen als een jas, want de Cauberg is één van Gilberts beste vrienden. Maar toch was daar die twijfel: is hij nog wel goed genoeg om het peloton zijn wil op te leggen?

Explosie
De manier waarop hij zondag de regenboogtrui pakte, was des te bewonderenswaardiger. Terwijl de Spanjaarden met Contador en Flecha hier en daar met wat bommetjes strooiden, schoot de man in het blauw als een langeafstandsraket weg op de Cauberg. De explosie van geweld op Nederlands beroemdste klim deed terugdenken aan een dag eerder, toen Marianne Vos op nagenoeg exact dezelfde wijze het WK bij de dames besliste.

Een Belgische geluidsgolf van gejuich steeg op. Aan de finish keek het publiek zenuwachtig heen en weer: éérst naar het scherm, dan weer naar de laatste rechte lijn, dan weer naar het scherm en onmiddellijk weer naar de naweeën van de Cauberg, want de aankomstlijn was niet getrokken óp de Cauberg, maar 1,5 kilometer verder in het gehuchtje Berg en Terblijt. Niemand wilde missen hoe ‘Phil’ als eerste de finish zou passeren.

Toen hij de kolkende massa en de flitsende fotografen eindelijk naderde, zette hij zich overeind en keek hij triomfantelijk om zich heen: missie geslaagd. Terwijl weinig mensen écht rekening hadden gehouden met Philippe Gilbert, zette hij orde op zaken en beloonde hij zich voor al zijn inspanningen die hij had geleverd in de voorbije jaren. Hoewel het er lang niet naar uitzag, is ook 2012 een topjaar voor hem geworden; eind goed, al goed.