Cipollini en de agenda

Tijdens het opruimen van een woonkamer, een studeerkamer of een slaapkamer kom je soms dingen tegen die je al jaren kwijt of vergeten bent. Een oude fietssleutel, wat scherven die tijdens een verjaardag achter een dressoir terecht zijn gekomen en die vroeger met elkaar een wijnglas vormden, een dossier van je vorige werkgever of een verdwaalde sok waarvan je de wederhelft jaren geleden al tussen het vuilnis hebt laten belanden.

Door Tim van Hengel

Onlangs besloot ik mijn slaapkamer maar weer eens een grondige beurt te geven en aan oude schooltoetsen was af te lezen dat dit voor het laatst gebeurd was toen ik in de derde klas van de middelbare school zat. Ook ik kwam van alles tegen: sleutelhangers die ik ooit tijdens Handvaardigheid heb moeten lassen, een werkstuk over hobby’s in de Romeinse tijd, gebruiksaanwijzingen, Flippo’s…

Tussen al deze prullaria waarvan ik me stuk voor stuk afvroeg waarom ik die nog niet eerder weggegooid had, vond ik ook een agenda. Het was een Formule 1 agenda van het schooljaar 2004/2005. Sinds jaar en dag ben ik liefhebber van de Formule 1 en geen leerdag ging voorbij zonder even langs die prachtige Ferrari’s, McLarens en Renaults gebladerd te hebben.

Ook nu sloeg ik de pagina’s even snel om, tot mijn oog viel op de bladzijden waarop je je lesrooster in kon vullen. Over al de lesuren heen had ik een grote kopie van een krantenartikel geplakt. “Cipollini als een Ferrari op Zolder” stond er boven. “Italiaanse supersprinter in België indrukwekkend naar wereldtitel”.

Het was een artikel uit het Rotterdams Dagblad van daags na de wereldkampioenschappen van 2002 op het autocircuit van Zolder in België. Tijdens de wegwedstrijd slaagden de elf landgenoten van Mario Cipollini er in de koers lam te leggen en wist hijzelf dit werk te bekronen met de wereldtitel. De Italiaan was de uitvinder van het zogenaamde treintje: renners die de sprinter van de ploeg naar de aankomst loodsen.

Deze wereldtitel zette bij mij een proces in gang waarbij het wielrennen langzaamaan de overhand nam over de Formule 1. Daar waar ik vroeger om half 3 opstond om maar niets van de Grote Prijs van Australië te hoeven missen, keek ik nu met steeds groter wordende interesse naar de ontwikkelingen tijdens een wielerkoers en deze interesse werd gevoed door de prestaties van die Italiaan met die blauwe, rode, zwarte, gele en groene banen op zijn witte shirt.

Hoewel zijn succesvolste jaren al achter hem lagen, was Cipollini in de jaren na zijn wereldtitel nog altijd immens populair bij het publiek. Met afwijkende koerskleding, zijn opvallende verschijning en gezien het feit dat hij regelmatig omgeven was door de mooiste dames, wist hij altijd de aandacht op zich te vestigen. Buiten het zicht van de camera’s werkte hij zich echter het schompes om tot goede prestaties te blijven komen en in de uitslagen niet naar achter gedrukt te worden.

In 2005 nam de Italiaan bij Liquigas afscheid van het wielrennen. In 2008 kwam hij echter terug en besloot hij voor het Amerikaanse Rock Racing te gaan koersen. In maart stopte de sprinter definitief. Anno 2011 is Cipollini technisch adviseur bij het Russische Katusha.

Ik sloeg mijn oude agenda weer dicht en borg hem op een veilige plek op. Zo kom je nog eens wat tegen tijdens het opruimen!