Live@Tour de France: op weg naar huis

Amoi, de Tour de Francereis zit er weer op! Een week met Belgen, Drenten en Limburgers doet wat met je taalgebruik als Rotterdammer. Goesting, fritekes met stoofvleessaus, Amoi!, Amai!: het zijn termen die in één week vastroesten in je systeem en die je mist als je eenmaal weer thuis bent.

Dit Live-verslag is iets later dan u van ons gewend bent. We hadden echter een dagje nodig om te acclimatiseren (lees: uitslapen) en om alle gebeurtenissen, etappezeges, emoties en ervaringen op ons in te laten werken, waardoor de reportage over de terugreis op zich liet wachten.

Vrijdag stond ons de lange terugreis (zo’n 1.200 km) te wachten. Om half acht werden we in de bus verwacht, waardoor het ontbijt alweer erg vroeg zich aandiende. Na het ochtendeten kregen we weer een lunchpakket mee en maakten we ons op voor de lange zit naar Elsloo.

De etappe van donderdag was gewonnen door Andy Schleck en de duels tegen de steile beklimmingen van de Tourmalet door de dichte mist staan in onze netvliezen gegrift. Vrijdag reden de renners over een vlak parcours naar Bordeaux en de verwachting was dan ook dat de rit in een massasprint zou eindigen.

We waren vrijdag echter afhankelijk van de wereldontvangers in de bus, aangezien we niet meer bij de etappe zouden kijken en we met eigen ogen konden aanschouwen hoe de koers zich zou ontwikkelen. De uitzending begon pas om twee uur, waardoor we ons van half acht tot dan zelf moesten vermaken.

De een hing onderuit in zijn stoel, de ander sliep met zijn mond open, weer een ander bestudeerde de etappe van morgen en ik keek wat mijn lunchpakket te bieden had. Het was wederom een goede vangst: een stokbrood, een bekertje appelmoes, paté, een flesje water, iets smeerbaars met noten en een geitenkaasje. Tot aan de eerste tussenstop zou ik hier de ochtend wel mee doorkomen.

Met pijn in het hart lieten we de schitterende Pyreneeën achter ons en kwamen we weer terecht in vergezichten vol met zonnebloemen en korenvelden. Tijdens de eerste tussenstop in een van de vele ‘Aire’s’ langs de route kocht ik een bus Pringles en een threepack Twix.

Een van de Belgen in de bus vertelde dat hij proever is bij de chipsfabrikant en wist me feilloos te vertellen wanneer, waar, tijdens welke productielijn en op welk uur de chips gemaakt waren: dit was het begin van een interessant gesprek waarbij de verschillen en de overeenkomsten tussen de Nederlanders en de Belgen aan bod kwamen.

De radiouitzending was intussen begonnen en de eerste berichten waren dat een kopgroep tot stand was gekomen en dat deze door de sprintersploegen op schootsafstand gehouden werd. Intussen hapte ik lekker door en kwam ik er al gauw achter dat er 91 Pringles in de verpakking zaten in plaats van de voorgeschreven 90.

Tijdens de tweede stop kocht ik belegde sandwiches: bruine boterhammen met tomaat, courgette en prut. De renners waren nog steeds onderweg en moesten het doen met datgene wat in hun voedingspakketten zaten. Tegen de klok van zes uur wisten we dat Mark Cavendish wederom het zegegebaar gemaakt had en hij nog maar eens bewees dat er weinig snellere mannen meerijden in het peloton.

Vanuit de bus konden we ons soms kostelijk vermaken bij het zien van rechts inhalende auto’s, vloekende Fransen en een lange file in tegengestelde richting. Ook spotten we Apache-helikopters, militaire vrachtvliegtuigen en Airbussen A380. Ook de Eiffeltoren ontkwam niet aan de ogen in de bus. Rond acht uur, en even na Parijs, hadden we onze derde eetstop en had ik, met lasagne en patat (fritekes), een heerlijke maaltijd.

Ook toen het donker werd bleef het gezellig in de bus en filosofeerden we al over aanmoedigingsmethoden voor volgend jaar. Toen de boel een beetje dreigde in te dutten, pakte de buschauffeur uit met een leuke grap waarmee de aandacht meteen weer aangewakkerd was.

Na middernacht kwamen we aan in het knusse Elsloo en zat de Tourreis 2010 er op. Iedereen bedankte elkaar voor het gezellige samenzijn en hoopte op een weerzien in 2011. Als het in onze mogelijkheden ligt, zijn wij er ook zeker weer bij!

We willen tot slot iedereen bedanken die meegeholpen heeft met het organiseren van de reis, de buschauffeurs, en tevens allen die deel uitmaakten van dit mooie genootschap!

Amoi!

Team Cycling Story