Live@Tour de France – dag 1: Col du Firstplan

Door Tim
De dag begon vroeg. Om half twee ging de wekker, en werd niet veel later op weg gegaan naar Barendrecht. Daarvandaan begonnen we aan een tocht over een uur en drie kwartier naar de zuidelijke Limburgen, het land van de vlaaien, de Cauberg en het carnaval.

Brakker dan de comadrinkende jeugd ooit heeft gezeten en met een mijnwerkersgezicht als dat van Jan Ullrich passeerden we het laatste van de Zuid-Hollandse provincie, Breda, Eindhoven en het zachte-G sprekende deel van Nederland, op weg naar Elsloo.

Om kwart voor 4 stonden we met drie andere auto’s te wachten voor het hek van Heijthuijzen Reizen. Links van ons lag de plaatselijke begraafplaats en wat opviel waren de luiken van de omliggende huizen die, bij wijze van gordijnen, naar beneden waren.

Hartelijk werden we verwelkomd door de eigenaar van de organisatie. Een gezellige organisatie zo bleek. Een gezellig praatje, een bakkie koffie werd ons aangeboden en de hond vermaakte ons vermoeide Tour de France-gangers. Om even over 5 vertrokken we met de mooie bus naar de Col du Firstplan, de laatste klim in de 13e Touretappe.

Het werd een lange rit, over de Belgische onverharde wegen (het leek wel alsof het veldrijden doorgeslagen was naar de Belgische Minister van Verkeer en Waterstaat) en over de Luxemburgse heuvels richting Frankrijk. Onderweg kwamen we plaatsen als Pfaffenheim en Ramstein tegen, alvorens we tussen het heuvelgeweld van de Vogezen aankwamen. De bus werd rond het middaguur geparkeerd in een te kleine oprit van een industrieterrein aan de Rue de l’Industrie.

We begonnen aan een bedevaartstocht op de Col du Firstplan, op zoek naar de plaats waar het volgens onze berekening zou moeten gebeuren. Getooid in een kniebroek en met korte mouwen beklom ik stoer de 2e categorieheuvel. De Alblas had zich beter voorbereid door zijn meteorologisch instrument op tijd geraadpleegd te hebben. Het begon immers te druppelen, te regenen en, terwijl op dit moment een op een vliegtuig lijkende boot de bus passeert, nog voor dat de Tourkaravaan door de dalen te horen was, te gieten alsof de fronten die normaal Nederland en Engeland teisteren, zich hand in hand hadden samengepakt boven de Firstplan.

Eenmaal doorweekt, kwam een stoet met heel veel auto’s het publiek vermaken, paaien en bekogelen met rommel. Mijn winst was aan het eind van de dag: een bolletjespet van Carrefour, een wit zonnehoedje van Skoda, een Mickey Mouse-Tourboekje, een sleutelhanger, een magneet die mijn hoofd niet ontweek en nog een sleutelhanger.

Toen kwam het moment suprême, het peloton was in aantocht! Verzopen, bibberend en vergaand van de kou zag ik datgene waar ik al zo lang naar uit heb gekeken. Haussler, Chavanel, Txurruka, Brice Feillu en een nog niet nader gedefinieerde renner van Silence-Lotto passeerden ons alvorens het peloton langskwam. Daarin zat Lance Armstrong, 7-voudig Tourwinnaar, held, Amerikaan en naar mijn mening en inzicht de Tourwinnaar van 2009, op de voorste rij, omringd door zijn Astana-ploeggenoten. Hij reed daar, samen met een groep van een ruime 30 renners, op nog geen anderhalve meter van me vandaan. De groep trok voorbij, richting een gezamelijke aankomst op de vlakten van Colmar. Daarachter had zich een eerste bus gevormd, met als chauffeurs Pozzato en Ballan, alsof ze, als onze eigen buschauffeurs, de groep veilig en op tijd thuisbrachten.

De derde groep, met daarin onze Nederlandse trots, hoop en rode lantaarndrager Kenny van Hummel, volgde niet veel later. De eerste dag zat er op, althans, eenmaal weer beneden aangekomen wees de gendarmerie ons erop dat Spilak, de gewaardeerde kracht van Lampre, er nog aankwam. De Tsjech zou uiteindelijk binnenkomen met een achterstand van 45’45”, maar wel op tijd om in de etappe naar Besançon weer te mogen starten.

We reden weer naar het hotel terug, voldaan, maar doorweekt en een illusie armer aangezien geen van de 10 renners die ik ingevuld had voor de Tourpoule (Gerdemann (25e), Sanchez (48e) , Uran (156e), Kreuziger (41e), Astarloza (28e), Garate (104e), Van den Broeck (58e), Dupont (55e), Casar (52e) en Dumoulin (154e)) mijn verwachtingen waarmaakten.
Inmiddels is het de dag van morgen en giet het om 9:47u weer. Ik heb de Tourpoule net ingevuld en gooi het op een massasprint. Vive le Tour!