Het was een koude en onbewolkte dinsdagavond, toen dinsdag 6 januari de vijfde avond van de Zesdaagse van Rotterdam begon. De kwaliteit van het deelnemersveld was hoogwaardig, met bekende namen binnen het zesdaagsecircuit als Joan Llaneras, de gebroeders Pronk, de geblokte Robert Bartko en de Nederlander Danny Stam. Stam, die jarenlang een vast koppel vormde samen met Robert Slippens, maar na diens afscheid zonder kompaan kwam te zitten, vormde in Rotterdam een duo met de ervaren Bruno Risi en deze Nederlands/Zwitserse combinatie was op voorhand de grote favoriet voor de eindzege. De koppels waren duidelijk herkenbaar in hun fleurige tricots, de geur van verbrande brandstof dampte de tribunes op toen de derny’s in de baan waren en het regende handaflossingen. 

Deelnemers GIANT Sprint Zesdaagse

Deze koppelkoers was echter niet het enige onderdeel dat tot de verbeelding sprak. Tussen de punten-, koppel- en afvalkoersen door, werkten de beste baansprinters ter wereld zich in het zweet voor de Rotterdamse Sprintzesdaagse. Toen het imperium van Theo Bos zich in 2004 begon uit te breiden in de voorste regionen van ’s werelds snelste baanwielrenners, en hij zilver pakte op de Olympische Spelen, werd het baanwielrennen in Nederland aan een nieuwe impuls onderworpen. Nederland werd een natie waar voortaan rekening mee moest worden gehouden tijdens de Europese en Wereldkampioenschappen. En door de extra zendtijd die aan deze wielertak besteed werd, steeg de populariteit voor Theo Bos, voor de dikke dijen en voor de sur place. Bos werd in 2004, 2006 en 2007 wereldkampioen op het onderdeel sprint, in 2005 op de kilometertijdrit en in 2006 op de keirin.

Na Rotterdam richt Theo Bos zich op de weg

Na Rotterdam gaat Theo Bos zich op de weg richten.

Het jaar 2008 dat met een gouden pen in de geschiedenisboeken had moeten worden geschreven, werd voor ‘The Boss’ echter een grote teleurstelling. Eerst was de Schot Chris Hoy in het voorjaar verantwoordelijk voor de vroegtijdige uitschakeling van Theo Bos tijdens het wereldkampioenschap sprint in Manchester. Voor de ‘sportman van het jaar’ 2006 was dit nog geen drama. De Olympische Spelen in Beijing waren immers het grote doel van de snelste man op aarde. Daar volgde echter het grote debacle, wederom was Chris Hoy een maat te groot en niet Bos, maar Hoy streek met de eer en behaalde op maar liefst drie onderdelen Olympisch goud. Bos nam een rigoureus besluit en zal zich vanaf dit seizoen richten op de weg.

De matadoren van de sprint (vlnr. Hoy, Levy, Kenny en Bos)

De matadoren van de sprint (vlnr. Hoy, Levy, Kenny en Bos).

Terwijl hij al volop aan het trainen is voor het wegseizoen, was Bos nog één keer te bewonderen op de baan in het Rotterdamse Ahoy’ als de baanwielrenner Theo Bos. Zoals gezegd was de hele wereldtop aanwezig met, naast Theo Bos, Chris Hoy, de Brit Jason Kenny, de Duitser Maximilian Levy, de Nederlanders Teun Mulder, Tim Veldt en Yondi Schmidt, aangevuld met de twee talenten Patrick Bos en Yordi Bos. Er werd gestreden op de onderdelen keirin, tijdrit, sprint en team-sprint en de Nederlanders toonden zich gretig voor iedere seconde tijdwinst. Ondanks de aanmoedigingen langs de kant, moesten ze zich hun meerdere erkennen in Chris Hoy, die ook aan het Rotterdamse publiek liet zien tot welke fenomenale snelheden zijn enorme beenmassa’s in staat zijn.

'The Olympics': Chris Hoy, de niet zichtbare Jason Kenny en Maximilian Levy

'The Olympics': Chris Hoy, de niet zichtbare Jason Kenny en Maximilian Levy.

Sur Place met Yondi Schmidt, Tim Veldt en Theo Bos

Sur Place met Yondi Schmidt, Tim Veldt en Theo Bos.

  • Laurens Alblas

    16 januari 2009 #1 Author

    Tsja, en dan blijft het jammer dat ik ervoor gekozen had om mijn fotocamera thuis te laten, aangezien het toch wel weer een donkere, slecht verlichte ruimte zou zijn om foto’s te maken en we waarschijnlijk ergens ver van de baan af zouden zitten. Ofwel, niet de moeite waard om mee te nemen, want de foto’s zouden toch niet goed worden, als ik al de mogelijkheid zou hebben om de renners in beeld te krijgen.

    Blijkt dat we gewoon he-le-maal vooraan zitten! En dat niet alleen, nee, ook de baan werd prachtig verlicht als de renners hun kunsten vertoonden. En daar zit je dan, zonder camera, op nog geen halve meter afstand van de rijders, zo dichtbij dat je ze haast van hun fiets zou kunnen slaan (niet dat we dat zouden willen natuurlijk, maar theoretisch gezien was dit een mogelijkheid). Tsja, en dan is het balen natuurlijk. Balen dat je geen camera hebt meegenomen en hier een uitgelezen mogelijkheid hebt om wellicht prachtige, zo niet exclusieve, foto’s te maken. Gebeurd is gebeurd, maar hieruit blijkt maar weer: voortaan altijd de camera mee, weer of geen weer, licht of geen licht!

    Ondanks dat hebben we toch een fantastische avond gehad!

    P.S.: Gelukkig was Tim zo verstandig geweest om toch nog een kleine camera mee te nemen, zodat we toch nog iets van beeldmateriaal kunnen vertonen. 🙂