Column: Doelstellingen

Het regent. Al de hele ochtend en dat blijft het doen de rest van de dag, waarschijnlijk. Ik zit binnen en ga een keer niet fietsen, terwijl het nog gewoon zomer is. In de winter had ik er nu met slechter weer een kilometer of tachtig opzitten. Dan schijnt het niet uit te maken en valt het weer best wel mee. Nu dus tegen. Het is 5 september, de dag dat de Vuelta de veertiende etappe op het programma heeft staan met aankomst, uiteraard, bergop. De kans dat een Nederlander nog etappes wint is groter dan dat de top-10 van het eindklassement volgende week louter uit wereldtoppers bestaat waar vooraf van gedroomd werd. Voldoende reden om straks de TV aan te zetten, op de Belg. Het behalen van mijn doelstelling voor dit jaar raakt daarmee verder uit zicht, maar het zij zo. Volgend jaar nieuwe kansen.

De uitdaging

Even terug in de tijd, want wat waren de doelstellingen voor dit jaar? Normaliter worden ze vóór het seizoen bepaald, maar nu werd er in mei plots gevraagd wanneer we onze benen eindelijk gaan scheren. Benen scheren, dat is net zoiets als het rijden met hoge velgen. Vooral voor het uiterlijk, volgens velen. De fietsenwinkels waar ik weleens binnenloop raden het mij af, de hoge velgen.  “Of je moet het erg mooi vinden en het geld eraan uit willen geven” heb ik al vaker te horen gekregen. Dat geldt niet voor het scheren van de benen; dat is gratis. Maar de meerwaarde ervan heb ik nog niet ontdekt: ik word niet gemasseerd, ik schaaf mijn benen niet open waarna het met haar moeilijker en pijnlijker schoonmaken is, en het voordeel van minder weerstand is volgens mij te verwaarlozen. Toch zou ik het wel aandurven, maar daar moet eerst een prestatie tegenover staan. Rijden wij onze rondjes in de winter tegen de 30 gemiddeld en in het seizoen rond de 32, werd de uitdaging om een tocht van minimaal honderd kilometer met een gemiddelde van tenminste 33.0 kilometer per uur af te leggen. Het mooie van deze uitdaging is dat degene die het liefst de benen wil scheren, al praktisch kaal is. En hij doet “het” alleen wanneer de rest het ook doet. Die volle bos van mij zal ik nog gaan missen als het zover is, en weer een ander deed het al, net als hoge velgen; die trekt zich van niemand wat aan.

De eerste poging was tijdens de Kennedytocht, georganiseerd door T.W.C. De Zwaluw in Someren. Vol goede moed vertrokken aan een ronde van 120 kilometer bleek al snel dat de gewenste vorm niet aanwezig was. Bij mij, want de rest sleurde in hoog tempo en mijn laatste kopbeurt was al een feit nadat ik nog redelijk in het begin op een viaduct erachter kwam dat het die dag niks ging worden. Ik kon het nog net opbrengen mijn vriend De Bunzing voor van alles uit te maken nadat ik zijn wiel weer gevonden had, omdat ik vond dat hij de benen stil had moeten houden toen ik loste. Nog tachtig kilometer… het aftellen was begonnen. Helaas voor mij waren we door het ontbreken van pijlen in het begin van de route verkeerd gereden. Er waren nog meer wielrenners die op een verlaten stukje weg aan de rand van de Peel om zich heen keken en probeerden te oriënteren om terug op de route te komen. Tien kilometer later was het, zo bleek inmiddels, nog steeds tachtig kilometer en als je af aan het tellen bent, is dat niet goed voor je moreel. Uiteindelijk bleken de verkeerd gereden kilometers net te veel; na 123 kilometer en 32.9 op de teller moest ik passen en besloot de laatste zeven kilometer met een groepje mee te rijden die een voor mij beter tempo reed. Nog geen twee kilometer later besefte ik dat het definitief op was en stopte ik om de bananen, mueslirepen en krentenbollen van die ochtend en misschien nog wat restanten van wat Jupilers de avond ervoor op straat te leggen. De laatste vijf kilometer legde ik af in een soort van bezemwagen waarvan de bestuurder het met mij te doen had en toevallig dezelfde kant op moest. Arme ik werd plots gelukkige ik.

Helaas. Missie niet volbracht. Het haar blijft voorlopig nog op de benen en dat zal nog wel even zo blijven. Het regent nog steeds, de TV gaat aan. Etappe veertien is begonnen en Samuel Sánchez is zojuist afgestapt. Met kale benen, en hoge velgen. Hij heeft dan ook een andere fietsenmaker, en waarschijnlijk ook andere doelen.

Bestel hier