ClasX-syndroom

Herkent u het gevoel dat iedere winter sluipenderwijs een lichte nervositeit door het lichaam jaagt? Een ongeduldige zenuwachtigheid die door de Tour Down Under en de Ronde van Qatar wordt aangewakkerd. Die koersen stellen op zich weinig voor, maar op dat moment zijn ze de enige resterende wintervoorraad om de wielerhonger te stillen. De hitte in beide landen straalt van het scherm, een lentegevoel ontlokkend dat onweerstaanbaar gepaard gaat met een dromerige vooruitblik op het klassieke voorjaar.

Herkent u de reflex dat iedere afspraak die zich opdringt in maart of april, eerst uitvoerig gescreend wordt met de wieleragenda als scheidsrechter? Hoe onaanspreekbaar bent u als het onvermijdelijke familiefeest plaatsvindt terwijl de renners voor de 3de maal de Kemmelberg aansnijden in Gent-Wevelgem?

Herkent u het jaarlijks terugkerende fenomeen dat paasdag altijd wel samenvalt met de Ronde van Vlaanderen of Parijs-Roubaix? Hoe slaagt u er telkens opnieuw in om de koers toch te volgen… Terwijl de feestdis lekker ruikt, kinderen paaseieren willen rapen op misschien wel 5 locaties en familieleden met anti-koersintenties de rechtstreekse tv-uitzending becommentariëren en het koersverhaal bemoeilijken?

Herkent u de haast kinderlijke vreugde die vanaf de Omloop Het Nieuwsblad acht weken lang als een warm deken aanvoelt? Weer of wind, zon of regen… tot aan de aankomststreep in Ans twee maanden later, is het iedere dag opnieuw uitkijken naar een nieuwe koers, hoogstens ‘binnen enkele dagen’.

Herkent u de onophoudelijke drang naar koersverhalen… Geen enkel verslag gaat ongezien voorbij, ieder detail en trouwens ook telkens nieuwe details vallen op. Zelfs uren en dagen na de wedstrijd kijkt, leest en analyseert u de simpele feiten: waarom de winnaar won en de verliezer verloor.

Bekent u dan ook te lijden aan het medisch nog onbekende ClasX-syndroom? Het zal wel een gezonde ziekte zijn, beweert de dokter…. maar wil hij dat ook eens uitleggen aan mijn omgeving?