Captain, my captain!

‘Oh captain, my captain’…  Niemand anders dan de betreurde Robin Williams kan deze titel opeisen. Als Mr. Keating in Dead Poets Society gaf hij de gevleugelde woorden van dichter Walt Whitman extra gestalte en dimensie. Strijdend tegen het Victoriaanse schoolregime won hij het respect van zijn rijkeluisstudenten, met poëzie als krachtig wapen van verzet. De Einzelgänger die wars van geldende principes leeft op het ritme van gezond verstand. The captain reed zich vast in ‘het systeem’ en werd ontslagen. Sterk in het hoofd maar niet opgewassen tegen de golf van conservatisme.

Zitten er ‘loners’ in het peloton, hun eigen koers varend/rijdend? Spontaan springen Frank Vandenbroucke  en Thomas de Gendt voor het netvlies… De succesvolste excentriekeling bij uitstek was misschien wel Greg Lemond. Eind jaren ’80 won hij drie maal de Tour. Het was in die tijd al vreemd dat een Amerikaan zich in de debatten van een bij uitstek Europese sport kwam mengen. Hij bracht – typisch Amerikaans – experiment en vernieuwing mee. Hij werd wat schamel bekeken toen hij in de legendarische 8-seconden-Tour van 1989 een triatlonstuur liet installeren. Hoongelach werd verstomming toen Lemond zijn achterstand van 50″ op Laurent Fignon dicht reed en nog 8 tikjes overhield voor de eindzege. Hij had twee jaren gerevalideerd van een vreselijk jachtongeval en kwam daarna schijnbaar zorgeloos en gelouterd Fignon kloppen in zijn eigen land. The American dream… Hij haalde zijn kracht uit zijn herwonnen leven. ‘Carpe diem… seize the day’, zou Robin Williams als Mr. Keating zeggen.

Een stuk minder geniaal maar wel een buitenbeentje… Gert Steegmans. Bij de jeugdcategorieën was hij de evenknie van Tom Boonen maar hij zakte weg in het drijfzand van de middenmoot. Minzame maar ook vreemde mens, die Steegmans. Wisselt spitante uitspraken af met raadselachtige antwoorden die wel eens leiden tot enig wenkbrauwgefrons. Zijn traag gesprekstoontje is omgekeerd evenredig met zijn krachtige sprint. Won als een speer op de Champs Elysées in 2008 maar kon net zo goed de week erna als een uitgewrongen handdoek acteren. Je weet niet goed wat je eraan hebt… Zijn ploeg Omega Pharma-Quick Step duidelijk ook niet.

Midden juni reikte Steegmans zijn hand uit naar de Belgische driekleur. Hij zat in een ontsnapping en maakte een goede kans op winst in de spurt. Tot zijn verbazing reed zijn eigen ploeg plots het gat dicht, een late opdracht van de captain, their captain in de ploegwagen. Uiterst vreemd manoeuvre, moet gezegd. Een sputterende Boonen verloor tegen Jens Debusschere, een mekkerende Boonen schold zijn ploegleiding achteraf de huid vol voor zoveel tactische onkunde en een jammerende Steegmans zag de nationale titel door zijn neus geboord. Steegmans werd ook al niet opgesteld voor de klassiekers, zag de Tour op tv en kreeg in de Eneco Tour opnieuw het deksel op de neus omdat hij ‘dom rijdt’. Gunnen ze het hem niet? Begrijpen ze hem niet?

Steegmans heeft een beetje van Mr. Keating. Niet even geweldig maar wel apart… èn hij kuiert al een tijdje in het donkere steegje dat naar zijn OPQS-exit leidt. Eigenlijk heeft hij in dat geval meer van Mrs. Doubtfire… No doubt he will be fired… Robin Williams verdient al bij al toch een beter eresaluut.