Lance Armstrong: het ware verhaal?

De zaak Armstrong is op dit moment een hot issue binnen de wielerwereld. Ik schreef eerder dat ik de waarheid wilde ontdekken. Dat heb ik geprobeerd en dat was zeker niet simpel. De absolute waarheid heb ik nog steeds niet. De vraag is of we die überhaupt ooit zullen weten. Maar het blijkt wel dat Armstrong minder van onbesproken gedrag is dan veel mensen denken.

Voor dit artikel heb ik veel artikelen en blogs gelezen die mijn ogen hebben geopend. De grootste eyeopener en de aanleiding van het schrijven van dit artikel is deze blog. Deze blog vertelt eigenlijk het hele leven van Armstrong, maar met er in verwerkt met wat voor dopingpraktijken Armstrong zich bezighield en waar hij op betrapt is. De blog noemt daarin een aantal zaken die in dit artikel zijn verwerkt.

Armstrong na de tijdrit van de Tour de France 2010 in Rotterdam (foto: © Laurens Alblas/cyclingstory.nl)

Dat Armstrong niet brandschoon is was voor mij al lange tijd een vermoeden en dat vermoeden is sterk toegenomen. Het schijnt dat hij zelfs vòòr zijn kanker al doping gebruikte. Op 18-jarige leeftijd kwam hij bij het team van de Verenigde Staten. Dat was in 1990. Hij werd daar gecoacht door Chris Carmichael. Twee andere jongens die werden getraind door Carmichael klaagden hem aan omdat hij hen gebruik liet maken van Cortison, steroïden en verschillende andere middelen. Carmichael probeerde de zaakjes buiten de rechtbank op te lossen, maar er kwam wel degelijk naar buiten dat er sprake was van systematisch dopinggebruik in zijn tijd als trainer.

In 1996 werd Armstrong, zoals we allemaal weten, ernstig ziek. Hij kreeg teelbalkanker. Maar juist die periode ervòòr is erg interessant. Al vroeg in 1996 vertoonde zijn lichaam tekenen van kanker. Het werd echter nog niet vastgesteld. Juist toen behaalde Armstrong zijn beste resultaten. Armstrong claimt de meest geteste persoon ter wereld te zijn, maar toch werd zijn kanker tijdens de dopingtesten niet ontdekt en dat is opvallend. De vorm van kanker die Lance had produceert namelijk hCG (Humaan choriongonadotrofine). Een hormoon dat in het menselijk lichaam voorkomt, maar in lage hoeveelheid bij mannen. De hoeveelheid steeg dus toen hij kanker had. De stof produceert testosteron en daarom heeft de UCI bepaald dat er een maximale hoeveelheid in het lichaam mag zijn. In de vele testen die Armstrong onderging kwam het echter niet naar voren.

De Amerikaanse beachvolleyballer Jake Gibb overkwam hetzelfde. Alleen ontdekte de USADA bij hem wèl een te hoge concentratie hCG en er werd op aangedrongen dat hij een dokter zou bezoeken. Bij hem werd de kanker wel vroegtijdig vastgesteld en hij herstelde uiteindelijk helemaal. De testen van de UCI op Armstrong waren op dat moment dus òf ver onder de maat, òf de testen waren wel positief maar de UCI meldde het niet. Beide trekken het vermogen van de UCI in twijfel.

Uiteindelijk wordt de ziekte bij Armstrong ook officieel vastgesteld. Hij wordt opgenomen en behandeld. In het ziekenhuis doet zich echter iets eigenaardigs voor. Betsy en Frankie Andreu, goede vrienden van Armstrong, zijn in de kamer van Armstrong als er twee mannen verschijnen. Beide herkennen deze niet als de dokters van Armstrong. Het lijkt Betsy beter te vertrekken, maar Armstrong vindt het goed dat ze blijven. Volgens Betsy en Frankie vragen de mannen het volgende aan Armstrong: “Have you ever used any performance-enhancing drugs?” And Lance said: “yes.” And the doctor asked: “What were they?” And Lance said: “Growth hormone, cortisone, EPO, steroids and testosterone.”

Armstrongs advocaat Tim Herman beweert echter dat beide het niet goed hebben verstaan. Hij beweert dat Armstrong inderdaad een lijst met middelen opnoemde maar dat die bij zijn behandeling hoorden. Dat verhaal kan kloppen. Een kennis van mij werkt voor een bedrijf die een alternatief geneesmiddel ontwikkelt tegen kanker. Ik vroeg hem over kanker en het gebruik van EPO en hormonen. Hij zei het volgende: “Als je teelbalkanker hebt moet je zowel EPO als testosteron gebruiken om de ziekte de baas te blijven. De EPO gebruik je om de rode bloedlichaampjes, die door de chemotherapie kapot worden gemaakt, te herstellen, de testosteron om de hormoonhuishouding op pijl te houden. Ook steroïden werken goed tegen mogelijke ontstekingen.” Een redelijk logische verklaring dus van Herman, omdat Armstrong op dat moment al behandeld werd.

Armstrong overleefde kanker en stapte weer op de fiets. Dat was in 1998. Hetzelfde jaar dat hij in zee ging met de beruchte Italiaanse arts, Michele Ferrari. Ferrari is vandaag de dag voor het leven verbannen door het Italiaans Olympisch Comité en het is Italiaanse sporters verboden met hem te werken. Armstrong vond ook een team. De US Postal ploeg, van ploegleider Johan Bruyneel. Bruyneel is een voormalig lid van de ONCE ploeg, die tijdens de Tour de France van 1998 betrokken zou zijn geweest bij zwaar dopinggebruik. Die gebeurtenissen behoorden bij de ‘Festina-affaire’.

Vele mensen geloven nog steeds dat Armstrong nooit positief heeft getest, omdat hij nooit gepakt is. Aan die illusie wil ik ook een einde maken, Armstrong testte diverse malen positief. Al begin jaren ’90 schijnt hij drie positieve tests te hebben gehad. Hij zou positief getest hebben op testosteron. Dopinggeleerde Don Catlin kon de tests echter niet bevestigen, waarna niemand er meer iets van vernam. In 1999 testte hij positief op corticosteroïde. Deze bevorderen de omzetting van eiwitten en vetten in glucose. Hierdoor stijgt het bloedsuikergehalte. Armstrong beweerde echter dat de stof in een zalf zat die hij gebruikte tegen zadelpijn. Hij had de zalf echter niet opgegeven, waardoor hij bij de organisatie onbekend was en hij positief werd bevonden. Emma O’Reilly, medewerker van het Postal team verklaarde later dat het team beschikte over spuiten, ze handelden in middelen en bij Armstrong make-up gebruikte om de plekjes waar de naalden in gingen te verbergen. Of dat klopt weet ik niet. U kunt het haar zelf vragen op Twitter. De UCI ondernam echter nooit stappen, waardoor de zaken in de doofpot verdwenen en Armstrong bleef claimen dat hij nooit positief was getest.

Ook in 2001, tijdens de Ronde van Zwisterland, testte Armstrong positief. Armstrong vloog daarna met Bruyneel direct naar de UCI. Daar kwam hij met Hein Verbruggen overeen dat als hij 125.000 dollar zou overmaken ter ondersteuning van de middelen om doping op te sporen, de zaak niet openbaar zou worden. Dit verhaal wordt bevestigd door zijn teamgenoten die tegen hem getuigden. Onder andere Hamilton en Landis spraken zich hierover uit.

Een andere opmerkelijke gebeurtenis is de strijd met de Italiaanse renner Fillipo Simeoni. Simeoni gaf toe dat hij gebruik maakte van stimulerende middelen en dat hij van de Italiaanse arts, Michele Ferrari, had geleerd hoe dat moest. Daarnaast gaf hij aan dat Ferrari al zijn cliënten voorzag van doping, dus ook Armstrong. In 2001 werd Simeoni geschorst voor dopinggebruik. Maar Armstrong liet het er niet bij zitten. Hij noemde Simeoni een leugenaar. Simeoni vond dat laster en reageerde door Armstrong voor de rechter te dagen. Hij eiste een schadevergoeding van 100.000 dollar, die hij zou doneren aan het goede doel.

De ruzie kwam op een hoogtepunt tijdens de Tour de France van 2004. Tijdens de 18^de etappe demarreerde de Italiaan zonder een bedreiging te vormen voor Armstrong in het algemeen klassement. Toch volgde Armstrong Simeoni, wat het team van Armstrong’s rivaal, Jan Ullrich, dwong tot een achtervolging. Deze achtervolging zou niet alleen Armstrong terughalen, maar ook de andere koplopers. Daarom smeekten de zes andere renners Armstrong om naar het peloton af te zakken, maar Armstrong gaf aan dat hij niet zou gaan, behalve als Simeoni zich ook zou laten afzakken. Uiteindelijk gaf Simeoni zich gewonnen, en de twee renners losten. Armstrong maakte daarop het bekende ‘zip your lips’ gebaar.

Hetgeen wat mij echt overtuigde zijn zes testen van Armstrong uit de Tour de France van 1999. In 1999 bestond er nog geen test voor EPO. Toen die testen wel beschikbaar werden zijn de stalen van Armstrong opnieuw getest. Zes stalen werden positief getest door een toonaangevend anti-doping onderzoeker. Armstrong werd echter niet gestraft, omdat de testen waren bedoeld voor onderzoeksdoeleinden en niet als anti-dopingtesten.

Nu, in 2012, komen daar de verklaringen van zijn teamgenoten dus bij. Dat is, vind ik, wel een kritiek punt, omdat deze niet onder ede zijn verklaard. Uit haat of wrok kunnen zijn teamgenoten dus van alles gezegd hebben.

Na al deze bronnen gelezen te hebben, weet ik dat Armstrong niet eerlijk is in de dingen die hij zegt. Ik ben echter nog wel benieuwd naar de bewijzen die de USADA schijnt te hebben. Ik heb dit niet geschreven om iemand te veroordelen. Ik heb dit geschreven omdat ik benieuwd was naar de waarheid. Ik wilde weten waarom de USADA hem kon aanklagen. In eerste instantie dacht ik dat ze daar geen bewijs voor hadden en dat er ook geen bewijs te vinden is. Maar dat is er dus wel. De waarheid wil ik u niet onthouden.

U mag er van vinden wat u wilt. Dat doe ik namelijk ook. Voor mij blijft Armstrong de man die zeven keer de Tour won. Zijn concurrenten gebruikten ook en toch versloeg hij ze. Daarnaast blijft hij natuurlijk de man die teelbalkanker, met uitzaaiingen over zijn hele lichaam, overwon en met zijn stichting miljoenen euro’s voor kankeronderzoek ophaalde. Een held, maar misschien met een iets minder gouden randje.